NEDERLANDS KAMPIOEN DAMES EREDIVISIE
2000-2001 2006-2007 2009-2010 2011-2012 2012-2013 2015-2016
NK Club kampioenschaps wedstrijden van de jeugd
In de 50 jarige historie van Landslake Lions zijn er meerdere teams geweest die op een NK mochten meedoen. Dit is de complete lijst:
1981 Meisjes Aspiranten (u14) 1e van Nederland (Hanny de Kok)
1983 Meisjes Aspiranten (u14) 4e van Nederland (Monique Teufer)
1983 Meisjes Kadetten (u16) 3e van Nederland (Monique Teufer)
1984 Meisjes Aspiranten (u14) 2e van Nederland (Sabrina Oudkerk Pool)
1985 Meisjes Kadetten (u16) 3e van Nederland (Sabrina Oudkerk Pool)
1986 Meisjes Kadetten (u16) 2e van Nederland (Sabrina Oudkerk Pool)
1988 Meisjes Kadetten (u16) 2e van Nederland (Saskia Duikers)
1993 Meisjes Aspiranten (u14) 2e van Nederland (Ria de Roos)
1996 Meisjes Junioren (u18) 1e van Nederland (Arie Gorissen)
2009 Jongens Onder 12 3e van Nederland (Arie Gorissen)
2012 Meisjes Onder 14 1e van Nederland (Johan Kaal)
2013 Meisjes Onder 14 3e van Nederland (Johan Kaal)
2014 Meisjes Onder 16 1e van Nederland (Johan Kaal)
2015 Meisjes Onder 16 1e van Nederland (Brian Hirman)
2016 Meisjes Onder 16 1e van Nederland (Johan Kaal)
2016 Meisjes Onder 18 2e van Nederland (Brian Hirman)
2017 Meisjes Onder 16 1e van Nederland (Clemens Post)
2018 Meisjes Onder 18 1e van Nederland (Clemens Post)
2018 Meisjes Onder 20 1e van Nederland (Brian Hirman)
2018 Meisjes onder 14 1e van Nederland (Erik de Roos)
2022 Meisjes U20 1e van Nederland (Chris van Kampen)
2022 Meisjes U16 1e van Nederland (Nadine Boesaart)
Landslake Lions bestaat nu 50 jaar. Onderstaand een groot deel van de rijke historie van onze club.
Landslake Lions 1972-1997 door HenkWals
Amsterdam, november 1996
Foto’s en archiefmateriaal: Jaap Pelk, Ruud Nassette, Henk Wals, Adri Voglezang de Jong
Vooraf
Het schrijven van de geschiedenis van Landslake Lions is een klus die ik met plezier op me heb genomen. Ik heb het allemaal vanaf het begin meegemaakt en geschiedschrijven is mijn vak. Het meeste zag ik zelfs van dichtbij, als bestuurslid of in een andere functie. Aan één kant was dit handig, aan de andere kant vormde dit een probleem. Het wordt dan moeilijk om de nodige distantie te betrachten. Ik heb dan ook geaarzeld of ik hiertoe zelfs maar een poging moest ondernemen. Tenslotte kan je ook gewoon je herinneringen opschrijven en er een persoonlijk verhaal van maken. Toch heb ik gekozen voor een meer afstandelijke benadering, om zo meer recht te kunnen doen aan alle mensen die in die vijfentwintig jaar in de vereniging een rol hebben gespeeld. Maar het subjectieve haal je er nooit helemaal uit, al was het alleen maar door de keuzes die je maakt om iets wel of niet te vermelden. In die zin is het toch mijn verhaal. Zo lang je dat maar weet is het niet erg.
Het bronnenmateriaal bestond voornamelijk uit oude clubkranten, zorgvuldig bewaard door de onvolprezen Jaap Pelk. De kwaliteit daarvan was wisselend. In bepaalde periodes werd van alles en nog wat verslag gedaan, in andere tijden liet men dat na. Zo leek het soms alsof er geen heren-1 of dames-1 bestond. In dat geval moest teruggegrepen worden op ander materiaal, zoals kranteNknipsels. Het verhaal is verdeeld in vier periodes. De eerste periode, 1972-1975, geldt de pioniersjaren. Over deze tijd is weinig materiaal bewaard gebleven. Ook de herinnering laat ons hier vaak in de steek, zodat het verhaal over deze tijd noodgedwongen kort moest blijven.
De tweede periode, 1975-1981, gaat over de snelle opgang die de vereniging in die tijd maakt. Het verenigingsleven bloeit volop, er komen steeds meer leden en de heren-1 gaan spRongsgewijs naar de topsportliga. De jaren 1981-1988 vormen de derde periode. In deze tijd wordt het allemaal weer wat minder. Het ledental gaat van circa 250 naar 170, het aantal actieve leden loopt terug, het is financieel moeilijk, de sfeer gaat achteruit. Daar staat tegenover dat de dames-1 en de dameskant steeds beter worden.
Dat brengt ons op de laatste periode: 1988-1997. Sportief gezien stelt de dameskant steeds meer voor, de herenkant steeds minder. Financieel loopt het wat beter, doordat er eindelijk serieuze sponsoren worden gevonden. Maar voor de goede gang van zaken blijft de vereniging hiervan wel afhankelijk, zodat de basis wankel blijft. Het ledental is de laatste jaren stabiel, maar het is moeilijk om voldoende actieve leden te vinden. Een goed teken is wel dat er de laatste tijd veel kinderen zijn aangemeld; sportieve hoop voor de toekomst dus. Kortom: goede en slechte dingen, maar al met al zijn we geen slechte vereniging geworden. We stellen iets voor in de Nederlandse basketballwereld. Veel mensen hebben daaraan de afgelopen vijfentwintig jaar een bijdrage geleverd. Sommigen zijn nog steeds actief, anderen verdwenen. De navolgende geschiedenis is aan hen opgedragen.
Henk Wals
november 1996
De eerste jaren
(1972-1975)
Eind 1971 valt er bij veel Landsmeerders een klein briefje in de bus. Ene Ruud Nassette was van plan een basketballvereniging op te richten. Als je belangstelling had, dan kon je bellen. Ruud was op school enthousiast geworden voor de basketballsport en gooide wel eens een balletje met enkele vrienden, onder wie Kees van Beijnum (inderdaad, hij zou later een beroemde schrijver worden) en Glenn Bottse. Dat gebeurde op het pleintje van huishoudschool De Springplank. Problemen met de beheerder daarvan leidden tot het idee een vereniging op te richten. Henk Luxwolda, gymleraar in Landsmeer en in zijn vrije tijd voorzitter van de Amsterdamse basketballvereniging The Wolves, was toen men hem dat vroeg bereid de jeugdige oprichters van advies te dienen. Het briefje waarmee de oprichting wereldkundig werd gemaakt lokt veel reacties uit. Maar liefst 110 belangstellenden melden zich. De gemeente verleent haar medewerking en al snel kan met trainen worden begonnen. Dat gebeurt in gymzaal aan de Sportlaan.
Ruud Nassette daarover: “De beginnende spelers wisten niets van basketball en ook de trainers werden voor de leeuwen geworpen. Gelukkig waren Piet Drewes en Henk Luxwolda bereid een helpende hand toe te steken. Helaas was Piet Drewes al spoedig genoodzaakt zich wegens studieredenen terug te trekken”.
Gelukkig meldt zich al snel nog iemand die er verstand van heeft: Jaap Pelk, die bij Landlust in de eredivisie heeft gespeeld. Hij ontpopt zich al spoedig als de grote animator in de jonge vereniging en samen met Ruud Nassette zou hij voorlopig de kar trekken. Het eerste trainerskorps heeft geen gemakkelijke taak; bijna niemand van de leden heeft anders dan op school gebasketbald en alle fundamentals moeten nog worden aangeleerd. In het eerste bestuur zaten onder meer Ruud Nassette als voorzitter, Joop de Kok als penningmeester en mevrouw van Aggelen als secretaris. De vereniging schrijft zich in voor de competitie 1972-1973. Er worden twee herenteams, één damesteam en één jongens-juniorenteam geformeerd. De eerste officiële tenues zijn rood en hebben zwart afgebiesde mouwtjes. Competitiewedstrijden speelt men in Amsterdam nog in de Oude RAI, waar het regelmatig vriest en je moet uitkijken voor gaten in de vloer. Voor vertrek naar uitwedstrijden wordt altijd afgesproken op het pleintje voor de winkel van Batstra. Vandaar dat veel wedstrijdverslagen van vóór 1981 beginnen met de standaardzin: “We vertrokken van Batstra…”
In het eerste herenteam van coach Jaap Pelk spelen onder meer Ruud Nassette, Kees Kampstra, Kees van Beijnum, Gerard Leguijt, Glenn Bottse, Dirk Vooren en Henk Wals. In het tweede onder anderen Joop de Kok en Eric Nassette. Bij de dames treffen we Hannie de Kok en Lia Goedhart aan. Het damesteam verdwijnt na het eerste jaar weer. De heren-1 krijgen het derde seizoen versterking van enkele oude makkers van Jaap Pelk uit Amsterdam: Harry de Voos, Tom van Rhee en Hans Koopmans. Ook juniorenspeler Bart Post speelt al regelmatig mee. Over de resultaten van de eerste jaren is weinig bekend. Juniorenspeler Gert Berghorst herinnert zich: “We hadden in die tijd een “sterk” team. We wonnen namelijk maar één wedstrijd. Van Fiat-stars. Wij natuurlijk zeer trots, want Fiat-stars was toch niet niets. Fiat-stars was echter wèl niets…
Het jaar daarop verging het ons al net zo, al hadden we toen wel een gelijkwaardige tegenstander: de Monks uit Monnickendam. Hierin speelde ook Pim van Dijk, die later naar Landslake kwam. Tegen die club speelden we zeer belangrijke wedstrijden, namelijk die om de laatste plaats…
In het derde seizoen (1974-75) verandert de samenstelling van het juniorenteam, met onder anderen Mauke Pool, Bart Post, Raymond Eeken, Joost van der Wal en Frank Soonius. Ruud Nassette is coach en dit seizoen werd het team kampioen, met als voornaamste concurrent weer de Monks. In feite wordt hiermee de basis gelegd voor de uiteindelijke sprong naar de topsportliga.
Helaas is over de eerste periode van de vereniging weinig meer dan dit bekend. Een clubblad bestond nog niet en er is verder geen geschreven materiaal overgebleven. Dat verandert in 1975.
(1975-1981)
Het voorjaar van 1976 biedt een beeld van koortsachtige activiteit. Op 23 maart vindt de eerste vergadering van de Commissie Bouw Sporthal plaats, waarin namens Landslake Lions Ruud Nassette en Jaap Pelk zitting nemen. De activiteiten van deze commissie zullen uiteindelijk leiden tot de bouw van het Indoor Centrum Landsmeer in 1980. In november 1975 is, uiteraard onder bezieling van Jaap, begonnen met een propaganda-actie voor minibasketball. Dit leidt al snel tot 25 aanmeldingen en op 1 februari 1976 wordt in de Postmavo de eerste wedstrijd van de jongens gespeeld, tegen Early Bird uit Purmerend. Coach is juniorenspeler Frank Soonius. In het team spelen onder meer de gebroeders Prins, Andreas van der Bout en Michiel van Ginkel. De wedstrijd wordt verdienstelijk verloren met 26-28. Vanaf dat ogenblik verschijnen er in een speciale minirubriek wedstrijdverslagen in de clubkrant. Één is van de hand van de toen twaalfjarige Cees Hartman, die toen ook al leuk uit de hoek kon komen:
“Bij de tegenpartij deed ene nummer 20 mee. Ik betwijfelde of hij 13 was, want hij had flinke snorren en een scheerapparaat in zijn achterzak. Clemens Post speelde zijn eerste wedstrijd goed, maar hij aarzelde af en toe nog met schieten”. Cees en Clemens zouden ruim 20 jaar later hun carrière eindigen bij de heren-3. Zijn hele verdere loopbaan heeft Cees een grote weerzin gehouden tegen aarzelend schieten. De meisjes-welpen speelden hun eerste wedstrijd op 11 april 1976 tegen De Kinker. Deze ging verloren met 2-44 en Irene van Ginkel was de enige scorer.
Een ander teken van de naderende volwassenheid is dat verschillende teams een belangrijke rol beginnen te spelen in de competitie. De jongens-junioren, onder leiding van de nieuwe coach Hans Böhne, bereiken in het seizoen 1975-1976 de tweede plaats in het district Amsterdam. Dit gaf recht op het spelen van promotiewedstrijden tegen de andere nummers 2 uit het rayon Noord-Holland. Achtereenvolgens worden Zeemacht en HOC verslagen en de promotie naar de rayon-klasse is een feit. In het team Bart Post, Frank Soonius, Mauke Pool, Vasco Tilon, Edvard Houtkoop, Pim van Dijk en Terry Snoek. Bart, Frank en Mauke spelen dan ook al regelmatig in het eerste herenteam van coach Jaap Pelk, samen met onder anderen Cor Kenter, Hans Koopmans, Tom van Rhee, Harry de Voos en Peter Vos. Dit team draait mee in de top van de derde klasse in het district Amsterdam. Grote concurrent voor de eerste plaats is Derba uit De Rijp. Op woensdagavond 28 april 1976 moest in de Apollohal in een onderlinge wedstrijd de beslissing vallen. Meer dan tweehonderd Landsmeerders en Rijpenaren waren naar Amsterdam getogen om hum team aan te moedigen. Na een ongelooflijk spannende slotfase won Landslake Lions de wedstrijd met 49-48. Helaas bleek later een score van Derba niet op het scoresheet terecht te zijn gekomen, zodat na protest van deze zijde de wedstrijd moest worden overgespeeld. Dat gebeurde op 13 mei. Derba had zich de moeite van het protest kunnen besparen, want de tweede wedstrijd werd gemakkelijk door de onzen gewonnen: 62-40. De heren-1 was kampioen van de derde klasse van het district. Promotie was dus sowieso een feit, maar door een slinkse truc van Jaap Pelk kon de tweede klasse worden overgeslagen. Jaap had er lucht van gekregen dat de Amsterdamse vereniging TOP op sterven na dood was. TOP speelde in de eerste klasse van het district. Door nog snel een formele fusie tussen beide clubs tot stand te brengen kon Landslake onder de naam Landslake Lions/TOP het volgend jaar in de eerste klasse spelen. Dat “TOP” verdween in de praktijk al heel snel.
Een damesteam was er nog niet, maar wel in de maak. De meisjes-junioren onder leiding van coach Justus van Soelen bestonden uit Hetty Hartman, Elice van Soelen, Anneke Wals, Jacqueline Jansen, Marja Hopman, Liesbeth Punselie en Margreet de Boer. Hetty en Elice werden in het voorjaar van 1976 uitgenodigd voor een selectietraining van het Amsterdamse junioren-team. Het werd geen succes. Hetty meldt in de clubkrant:
“Het viel Elice en Hetty op dat men wel een beetje koeltjes tegen elkaar deed, op een enkele uitzondering na. Er werd in een waterval van Amerikaanse termen gesproken en veel begrepen we er niet van. Na een half uur kreeg Hetty een bloedneus, zodat ze even in het EHBO-hok kon uitpuffen. Het verdere verloop van de training zal ik u maar besparen, maar het had de sfeer van een ondergelopen kelder. Om kwart voor negen werd aan Hetty en Elice duidelijk gemaakt dat ze de volgende trainingen maar niet meer moesten komen”.
De kampioenschappen worden op 22 mei gevierd tijdens het eerste clubfeest in het gebouwtje van tennisvereniging “Heb Durf”.
Bovendien viert men daar dat de familie Berghorst zijn vijfde speler aan de vereniging geleverd heeft. Als toetje van het seizoen namen we beginjuni deel aan de Supercup, die door de gemeente Landsmeer in 1976 werd georganiseerd bij haar 650-jarig bestaan. Na een aantal onderdelen stond Landslake Lions op een tweede plaats achter IVV met zes punten achterstand. Het laatste onderdeel, een zeskamp, moest op 5 juni uitkomst bieden. Nadat presentator Barend Barendse per helikopter was gearriveerd wisten Hetty Hartman,Elice van Soelen, Gert Berghorst, Mauke Pool, Frank Soonius, Henk Wals, EricNassette, Pim van Dijk en captain Ruud Nassette de zeskamp helaas maar met vijf punten verschil van IVV te winnen. Een tweede plaats dus. Ruud Nassette gaf een hem kenmerkende analyse in het clubblad:
“Op de keper beschouwd, was het een scheidsrechterlijke dwaling, die de eindstand bepaalde, maar gesteld kan worden dat door maar met 1 punt te verliezen van de gigant IVV (met zo’n grote keuze) de vereniging zich uitstekend presenteerde tegenover de bevolking…”.
(1976-1977)
In de ledenvergadering van september treedt Ruud Nassette af en wordt als voorzitter vervangen door Justus van Soelen. Het bestuur, verder bestaande uit André Bruining (tweede secretaris) en Joop de Kok (penningmeester), wordt aangevuld met Gert Berghorst, die vice-voorzitter wordt. Een buurman van Jaap, Paul Koster, wordt eerste secretaris.
De herenselectie begint het seizoen bij de bosbaan, met zware conditietrainingen onder leiding van Tom van Rhee. Aan het gezelschap van vorig jaar zijn Ferry Hagen (afkomstig van De Germaan) en Henk Wals (terug uit militaire dienst) toegevoegd. Daar staat een zwaar verlies tegenover: Bart Post heeft in een vlaag van ambitie besloten bij Torline Mosquito’s in de eerste divisie te gaan spelen. De heren zullen het seizoen beëindigen met een derde plaats in de eerste klasse van het district.
De meisjes-junioren van vorig seizoen spelen nu als dames-1 en worden gecoacht door Henk Wals. In maart wordt, na een met 54-4 (!) gewonnen wedstrijd tegen TIW, vrij onverwacht het kampioenschap behaald. Speelster Erna Gras daarover:
“Maar goed, nadat iedereen geklaagd had over het verspillen van die avond kwamen we voor een verrassing te staan. Een meneer van de bond (sorry, maar ik weet zijn naam niet) overhandigde ons een prachtige zilveren basketbalster. Pas later drong tot ons door dat we kampioen waren geworden. Het improvisatietalent van Jaap Pelk maakte het mogelijk dat wij toch nog bloemen kregen na een frisse douche.”
De dames besluiten het kampioenschap dan maar de volgende wedstrijd te vieren. Dat gebeurt op 10 maart. Secretaris Paul Koster biedt de dames een levende haan aan als mascotte. De dames promoveren naar de eerste klasse.
Ruud Nassette coacht intussen de meisjes-junioren. De jongens-junioren krijgen versterking van Pieter Vermeulen,Hugo Woudhuysen en Joost van der Wal. Het vorig jaar gestarte minibasketball wordt verder gestimuleerd met de oprichting van een welpen-basketballcommissie,bestaande uit Jaap Pelk, Elice van Soelen en Hanny de Kok. Hanny maakt hiermee haar entree in de Landslake-organisatie. Voorlopig zal ze niet meer stoppen.
Naast deze mensen zijn het Elice van Soelen, Mauke Pool en Anneke Wals, die er voor zorgen dat de zogenaamde welpen-zaterdagmiddagen in de Postmavo een succes worden. De jongens-welpen worden getraind door Bob Plantinga en gecoacht door Frank Soonius. Aan het eind van het seizoen worden de jongens kampioen.
In Het Hol van de Leeuw, dat één maal per twee weken uitkomt, begint een door Freek van der Ham geschreven vervolgverhaal, “De geruchtmakende carrière van Elmo Jonathan Plebney”. Al spoedig komen er verzoeken van andere verenigingen binnen, of ze het verhaal mogen overnemen. Zo kunnen al spoedig de leden van The Wolves (Amsterdam) en Sea Devils (Castricum) meegenieten van Freeks creativiteit. Verder start de rubriek “Het lid van de maand”, die meestal gewonnen wordt door de redactie zelf of door Hans Koopmans. De prijzen die hiervoor uitgereikt worden variëren van een “nest jonge honden” tot “een handtekening van de voorzitter”. Deze voorzitter moet het trouwens nog al eens ontgelden in het weinig gezagsgetrouwe Hol. Zo valt in een verslag van de opening van Sporthal De Weeren in februari 1977 te lezen:
Bij het vertrek uit deze poel van jolijt deed zich nog een aardig incident voor: terwijl wij in Paul Kosters wagen het terrein af tuften zagen we een duistere figuur moeilijk lopend over een zandhoop wankelen om vervolgens midden op de weg, vlak voor onze auto ongenadig op z’n bek te vallen. Toen de vagebond, tenminste volgens ons was hij dat,overeind krabbelde en onze kant op strompelde zagen we dat het niemand anders was dan de heer Van Soelen.”
Een andere passage uit hetzelfde verslag, waarin melding werd gemaakt van lallende en bloemstukken jattende hoogwaardigheidsbekleders, leverde protesten op van de gemeente Amsterdam. De opening van De Weeren werd trouwens opgetuigd met een tweekamp van Landslake Lions tegen korfbalclub Archipel. De korfbalwedstrijd was dankzij ex-korfballers Tom van Rhee en Harry de Voos nog vrij spannend en ging uiteindelijk met 5-6 verloren. In elk geval: vanaf die tijd werd De Weeren onze thuishal, waarbij de vaste avond eerst op donderdag en later op dinsdag viel. Of we blij moesten zijn met De Weeren viel nog te bezien. Hoewel De Weeren als centrale speelhal was aangemerkt, kwamen in het voorjaar van 1977 scheidsrechters en bondsfunctionarissen regelmatig niet opdagen, wat Jaap Pelk in maart al tot de verzuchting verleidde dat “wat een heerlijk avondje De Weeren had moeten worden”, tot dan toe “alleen maar ergernis had opgeleverd”.
In januari werd het eerste lustrum van de vereniging gevierd. Er kwam een speciaal extra mooi jubileumnummer van Het Hol uit, gemaakt in de drukkerij van de voorzitter en met bijdragen van eenaantal prominente clubleden. Verder vond op 8 januari een spelenkermis voor de welpen plaats en was er een feest in het Dorpshuis voor de overige leden. Hetty Hartman weet daarover te melden dat “de voorzitter zoals gewoonlijk weer de meeste plaats innam op de dansvloer, in tegenstelling tot zijn summiere openingsrede”. Freek van der Ham wordt geïnspireerd tot het schrijven van een clublied:
Ik ga bij Landslake Lions
dat is mijn ideaal
Want horen bij de Lions
dat wil je allemaal
Zo hoog springen als Mauke
Zo goed schieten als Frank
Hij is mijn ideaal, ja
Frank, Frank, Frank!
(Op de wijs van: Zo slank zijn als je dochter, van Corrie Van Gorp)
Op 27 april komen de Harlem Globetrotters naar Nederland. Een gedeelte van de organisatie is toevertrouwd aan Jaap Pelk. Zo kunnen een groot aantal Lions-leden als security guard de vertoning gratis bijwonen. In de zelfde tijd komt een van de eerste geldwervingsacties van de grond. Alle leden moeten 5 of meer stickers verkopen. De opbrengst gaat naar “het jeugdtrainerfonds”. De meeste stickers worden verkocht door Jan Pieterse en René Bakker, die overigens op dat moment niet eens lid is van de vereniging.
Het seizoen wordt besloten met een feest op 3 juni in “De Voorhof”. Daarna moeten alleen Mauke Pool, Tanja Vet en Joost van der Wal nog aan de slag, want zij vertegenwoordigen Landsmeer en Nederland bij Spel zonder Grenzen in Groot Brittannië..
(1977-1978)
Langzamerhand krijgt de vereniging een andere, meer volwassen organisatiestructuur. Ook het bestuur wijzigt. Gert Berghorst zag in dat besturen toch niet zijn grootste liefhebberij was en trok zich na een jaar weer uit het bestuur terug. Hij werd opgevolgd door Cees van Amesfoort, geen basketballer, maar boekhouder. En buurman van Jaap Pelk. Cees neemt het penningmeesterschap op zich en Joop de Kok schuift door naar de post van vice-voorzitter. Hetty Hartman is inmiddels uit de redactie verdwenen, maar zij speelt nu een belangrijke rol in de pas opgerichte activiteitencommissie, met daarin verder Elice van Soelen, Ruud Nassette, Henk Wals, Freek van der Ham,Bart Post, Anneke Wals en Jacqueline Jansen. Ook is er nu een Technische Commissie, met daarin Ruud Nassette en Jaap Pelk. De welpencommissie gaat op in een jeugdcommissie, waarin Jaap Pelk, Hanny de Kok, Elice van Soelen, Hetty Hartman, Erna Gras, Bart Post en Gert Berghorst zitting hebben. Over Berghorstengesproken: inmiddels zijn er zes (Gert, Gerhard, Bertha, Evelien, Hans, Rob) lid, hetgeen in het vijfentwintigjarig bestaan door geen enkele familie meer geëvenaard zal worden.
Het seizoen 1977-1978 bracht ook heteerste, natuurlijk door Jaap Pelk georganiseerde, schoolbasketballtoernooi. De activiteitencommissie organiseerde een goed bezocht tafeltennistoernooi voor jeugdleden in de Voorhof op 7 januari 1978. Trainen gebeurde in de Postmavo, op woensdag en donderdag.
De oude kern van de heren-1 van vorig jaar deed (behalve Cor Kenter) een stapje terug en het jongens-juniorenteam promoveerde tot heren-1. Het werd aangevuld met René van den Bemt (ex-Delta Lloyd) en ene Hans Kottmann. Bij de aanvankelijke selectie, die op 16 augustus de conditietrainingen in de Twiskepolder aanving, zaten ook nog Henk Wals en het van DWV afkomstige nieuwe lid Henk van Ommeren. En wat belangrijker was: Bart Post keert terug, na een mislukt seizoen bij Torline Mosquito’s. Later in het seizoen behaalt hij zijn rijbewijs, weet het Hol te melden. Hans Böhne wordt de nieuwe coach. Het nieuwe herenteam wordt kampioen van de eerste klasse en promoveert na een gewonnen promotiewedstrijd tegen Hoppers uit Hoorn naar het rayon. Men noemde dat overigens toen nog de “tweede divisie”. Ook het oude team, nu heren-2, wordt kampioen.
Jaap Pelk werpt zich intussen op als coach van de dames-1, die worden gevormd door de teruggekeerde Lia Goedhart, Erna Gras, Hetty Hartman, Marja Hopman, Jacqueline Jansen, Elice van Soelen, Anneke Wals (valt al snel definitief af wegens een knieblessure) en Adri Kamminga. Zij worden 2de in de eerste klasse Amsterdam
Sabine de Kok, dan 13 jaar, wordt geselecteerd voor het Amsterdams kadettenteam. Het vergaat haar beter dan Hetty en Elice tijdens het vorige seizoen. Het scheidsrechtersprobleem groeit de bond boven het hoofd en ze besluit de clubs er meer op te zadelen. Scheidsrechters voor lagere teams moeten voortaan zelf worden aangewezen.
Op 3 juni 1978 vindt het jaarlijkse clubfeest plaats, dit keer weer in het tennisgebouwtje. De activiteitencommissie heeft zich uitgesloofd: er is een barbecue en een echte discotheek, die spijkerbroeken uitdeelt. Een daartoe neergezet televisietoestel laat de voetbalwedstrijd Nederland-Iran zien
(1978-1979)
Oude gezichten verdwijnen, nieuwe komen binnen. Freek van der Ham gaat bij de Angels spelen. Hij blijft nog wel medewerker van het Hol van de Leeuw en levert afleveringen van zijn steeds ingewikkelder wordend vervolgverhaal. In de redactie wordt hij opgevolgd door Hans Kottmann, die zich in de vereniging snel thuis is gaan voelen. Tweede secretaris André Bruining vertrekt voor zijn werk naar Afrika. Jaap Pelk, onder het pseudoniem “Miep”, neemt het secretariswerk over, want Paul Koster moet het wegens studie rustiger aan gaan doen. De stand van zaken is dus als volgt
Voorzitter: J. van Soelen
Vice-voorzitter: J. de Kok
Secretaris: M. Pelk
2de secretaris: P. Koster
Penningmeester: C.J. van Amesfoort
Overigens is er ook een -niet tot het bestuur behorende- jeugdsecretaris in de persoon van Willem Peters.
Een nieuweling die wij dit jaar mogen begroeten is de 23-jarige heren-1 speler Gerard Handstede. Met zijn naamsbekendheid zit het al gelijk goed, want afleveringen lang worden in Het Hol van de Leeuw rectificaties geplaatst van zijn, steeds maar weer, verkeerd gespelde naam. Het begint onschuldig met “Hanstede”, maar daarna volgen “Handsnede”, “Hondstede”, “Brandstede”, “Braadslede”, “Hompsnede” en “Handstandje”, tot Gerard er genoeg van heeft en in december een ingezonden stuk schrijft. Maar inmiddels mag hij zich tot de celebrity’s van de vereniging rekenen. Het Hol verschijnt overigens één maal per twee weken, volgens een strak schema.
De activiteitencommissie, voor de gelegenheid aangevuld met Jaap Pelk, is de hele zomer van 1978 bezig geweest met de uitvoering van Jaaps idee om in Landsmeer een buurtbasketballtoernooi te organiseren. In de eerste week van september is het zo ver. Op het pleintje achter de huishoudschool bestrijden zes Landsmeerse buurten elkaar. De zomeravonden zijn mooi en het toernooi wordt een succes. De finale is op zaterdagmiddag 9 september, te samen met een demonstratiewedstrijd van Landslake Lions tegen Zaandam. Studio Sport maakt beelden van de gebeurtenis.
Een andere gebeurtenis, waaraan de activiteitencommissie in de zomer had gewerkt, was het eerste Landslake Lions trainingsweekend, dat in het weekend van 22 september plaatsvindt. Als locatie was het landgoed “De Spaarnberg” (bij Haarlem) uitgekozen. Het zijn de hoogtijdagen van de disco-rage en het weekend draagt daarvan de sporen. Stayin’ alive is het parool en Jaap “hé-ho” Pelk heerst over de dansvloer. Hans Koopmans hierover:
“…toen iedereen zich uiteindelijk op de dansvloer bevond, voelde de heer Pelk zich geroepen om de bende te gaan leiden onder het uitzinnige gebrul van “Steen in me lijf, steen in me lijf, ah, ah, ah, ah…….” en de rest van de avond zich waggelend voort te bewegen.”
Dezelfde Hans Koopmans geeft op 18 november een feest in zijn woning aan de Pieter Basstraat, waarvoor de hele vereniging is uitgenodigd.
In de vereniging is intussen ook ene Jaap de Wit opgedoken, een CIOS-student, die stage loopt bij de heren-1. Later in het seizoen gaat hij de jongens-junioren trainen.
De dames-1 bestaat in grote trekken uit dezelfde speelsters als het vorig seizoen. Jaap Pelk is opnieuw coach. In november krijgen de dames nieuwe kostuums, van Rucanor. Hetty Hartman vindt dit geen succes: de broeken zijn te groot en omdat er geen wasinstructies worden bijgeleverd zijn de shirts al in december roze-rood van kleur.
De heren-1 spelen onder leiding van Hans Böhne in de tweede divisie, rayon c. Ook dit team verandert niet spectaculair van samenstelling. Hugo Woudhuysen vertrok en René van den Bemt en Cor Kenter doen definitief een stap terug naar het tweede. Daar staat tegenover dat Gerard Handstede en René Vermaat overkwamen van BV Zaandam. Verder maakt ook Gert Berghorst deel uit van de selectie. In de persoon van Paulien, de vriendin van Mauke Pool, hebben de heren nu een professionele verzorgster. In maart 1979 doet zich iets vervelends voor. Na een in de Apollohal gespeelde wedstrijd worden uit de auto van coach Böhne alle trainingspakken van de heren-1 gestolen. De door het bestuur op touw gezette stickeractie om de pakken terug te verdienen, wordt door sommige leden maar matig geapprecieerd. Aardig is dat dit het eerste moment markeert waarop het toekomstige bestuurslid Aart Herour zich in de vereniging roert. In een boos stukje in het clubblad stelt Aart onder meer:
“Knagend ongenoegen kwam over mij. Ik dus ook. Ik zou dus 10 stickers moeten verkopen, waardoor met het hiervoor ontvangen bedrag van tien gulden Mauke, Bart, Vasco of noem maar een willekeurig ander eerste team-lid op, in het nieuw gestoken kon worden. Waarom gaan die jongens niet een zaterdagje werken, flitste het door mij heen…”
Tevens is dit een voorbode van een probleem waarmee de vereniging later te kampen zou krijgen: de verwijdering tussen de heren-1 en de rest van de vereniging. Maar voorlopig loopt dit nog niet zo’n vaart. In het seizoen 1978-1979 eindigen de heren als vierde in de tweede divisie. Niet slecht voor een debutant, zo is de algemene opinie.
De heren-2 worden net als vorig jaar kampioen en promoveren naar de eerste reserve-klasse. Ook de meisjes-welpen van Hanny de Kok worden kampioen, na een zenuwslopende verlenging van de wedstrijd tegen AMVJ. Ook de meisjes-junioren, onder leiding van Vasco Tilon, worden kampioen, net als de jongens-kadetten. De meeste aandacht gaat dat seizoen echter uit naar de jongens-aspiranten. In dit team spelen Frank en Mark-Jan Prins, Hans Berghorst, Andreas van der Bout, Jan van der Linde, Donald Nieborg, Jacob Park, Paul Krijvenaar, Michiel van Ginkel en Maurice Haring. Coach is Frank Soonius. Op zaterdag 21 maart worden zij kampioen van het district Amsterdam, na een wedstrijd tegen Racing Amsterdam, die met 163-27 (!) gewonnen wordt. Mark-Jan Prins wordt topscorer met 81 punten. Ook het Amsterdamse bekerkampioenschap werd door de aspiranten gewonnen. Op zaterdag 28 april werd te Lisse gespeeld om het kampioenschap van het rayon Noord Holland.
Achtereenvolgens worden daar Sea Devils met 65-52 en W.G.W. met 67-36 verslagen, waarna het kampioenschap een feit is. Op 9 juni wordt vervolgens gespeeld om het kampioenschap van Nederland. Dit vindt plaats in de Kennemersporthal te Haarlem, vlak bij “De Spaarnberg”, waar we op jeugd-trainingsweekend zijn. Helaas kan coach Frank Soonius wegens ziekte niet coachen, hij wordt vervangen door heren-1 coach Hans Böhne. Er wordt gewonnen van Orca’s, J.R.C. Boxtel en Ymir, maar de sleutelwedstrijd tegen Argus uit Den Haag gaat verloren met 45-37. De jongens eindigen dus als tweede van Nederland. Het jeugd-trainingsweekend wordt met meer dan 40 deelnemers overigens een groot succes.
Een week later, tijdens het slotfeest in het tennisgebouwtje, krijgen de kampioenen prachtige drinkbekers uitgereikt. Het was een gedenkwaardig feest, dat wegens geluidsoverlast werd beëindigd door de politie. Daarna vindt een incident plaats, waarvan het Hol natuurlijk later uitgebreid melding maakt:
“Als laatste ging een vrolijk groepje [huiswaarts] waaronder zich onder andere Jaap de Wit en Bart Post bevonden. Bart, die natuurlijk weer dertig liter pils gedronken had of zo, moest begrijpelijkerwijs om de 3 meter halt houden om te plassen. Zo ook bij de buitengewoon vieze prutsloot, welke zich bij de IVV-kantine bevindt. Op dat moment vond Jaap het tijd om een grap uit te halen en even later lag Bart languit in de bovengenoemde vieze prutsloot. Zelden is een grap meer geslaagd geweest en ook Bart heeft er nog maandenlang plezier van gehad. Zelfs nu, als de wind de verkeerde kant op waait kun je het nog ruiken. Maar wie zoekt zoiets nu achter een keurige jongen als Jaap de Wit?”
Maar het seizoen is nog niet afgelopen. Van 18 tot en met 23 juni wordt het tweede buurtbasketballtoernooi gehouden. De finales vinden plaats op de openingsdag van de Landsmeerse sportweek en vele verenigingsleden zijn ingeschakeld bij de organisatie
Nog één maal komt de vereniging die zomer in actie. Op 27 juni vindt in het gemeentehuis de raadsvergadering plaats waarin wordt beslist over bouw van de sporthal. Op het Raadhuisplein wordt dan een mede door Jaap Pelk georganiseerde demonstratie gehouden, waarbij Landsmeerse sporters hun argumenten kracht bij zetten met spandoeken en leuzen. Misschien helpt dit: de gemeenteraad besluit tot de bouw van een sporthal op het voormalige Enhabo-terrein.
(1980-1981)
Het seizoen 1980-1981 is een van de meest bewogen seizoenen in de geschiedenis van de vereniging. De sporthal wordt geopend, we dringen door tot de topsportliga, grote evenementen worden georganiseerd en het geheel gonst van activiteit. Voorzitter van Soelen treedt af en wordt opgevolgd door Henk Wals. Op zijn beurt wordt deze als vice-voorzitter opgevolgd door Aart Herour, die tevens de publiciteit voor zijn rekening neemt. Hetty Hartman stapt na een jaar bestuurslidmaatschap al weer op en wordt vervangen door Hanny de Kok. Hans Koopmans treedt ook toe tot het bestuur en beheert de post Bijzondere Activiteiten. Het nieuwe bestuur werkt met een beleidsplan voor de komende vijf jaar. Uitgangspunt is dat de beide standaardteams zo hoog mogelijk moeten spelen en dat de jeugdopleidingen gestructureerd moeten worden met een jeugdplan.
De clubkrant wordt dit seizoen gemaakt door Gerard Handstede, Rob Thijsse, Linda Derks, Hetty Hartman en Henk Wals. Het Hol krijgt aan de binnenkant een krant-achtig uiterlijk. Deze arbeidsintensieve aanpak kost de redactie eens per twee weken een hele zondag. In die tijd verschijnen er jaarlijks ongeveer 18 nummers. Veel werk dus, maar het resultaat is er dan ook naar. Het kerstnummer bevat 26 pagina’s tekst en maar liefst drie kerstverhalen.
De heren-1 hebben een nieuwe coach: de van Zaandam afkomstige, maar in Landsmeer werkzame en woonachtige Bob Plantinga. Hans Böhne heeft afscheid genomen van het door hem omhoog gecoachte team en gaat zich met de jongens junioren bezig houden. Nieuwe spelers: Gerard van der Worp, Hans en Reggie Chelius en Marcel Henar. Mauke Pool is vertrokken naar De Germaan, dat in de eerste divisie speelt. Plantinga zegt niet te verwachten kampioen te worden. Gerard van der Worp vindt de heren-1 “een zooitje ongeregeld” en voorspelt een 2de, 3de of 4de plaats. Beiden hebben het mis: de heren worden kampioen en promoveren naar de eerste divisie. De sleutelwedstrijd van het seizoen was die tegen concurrent Blue Stars op 28 februari 1981. Verlies zou een gelijk aantal punten betekenen, winst vier punten voorsprong. Met een gecharterde supportersbus was een groot aantal Landsmeerse supporters naar Diemen getogen. Het was invaller Gert Berghorst, die tijdens deze wedstrijd his finest hour beleefde: met enkele goed vallende half-afstandsschoten bracht hij Landslake op voorsprong, die niet meer uit handen werd gegeven. Bob Plantinga bemoeit zich trouwens niet alleen met de heren-1 maar is ook actief bij de opleiding van trainers en coaches. Op 3 maart wordt door hem een cursus verzorgd.
De dames-1 intussen beleefden een minder seizoen. Het team bestond aan het begin van het seizoen uit Elice van Soelen, Lia Goedhart, Hetty Hartman, Greet Bakker, Heleen Snuverink, Annemarie Richters, Ankie Bakker, Margreet de Boer en Karin Huisman. Ruud Nassette coachte de eerste paar wedstrijden, daarna nam Jaap Pelk het over. De dames eindigden ergens in de middenmoot. Wel kregen ze, omdat de vorige kostuums niet bevielen, wederom een nieuwe outfit aangemeten.
Voor de jeugd werd een nieuwe trainer binnengehaald: de Amerikaan Jim Strong. De jongens-kadetten kregen een nieuwe center, Dirk-Jan Bulsink. Mark-Jan Prins werd opnieuw topscorer van het seizoen met weer 20 punten gemiddeld. De meisjes junioren, onder leiding van coach Elice van Soelen, worden kampioen. In het team: Sabine de Kok, Sabrina Oudkerk Pool,
José Soonius, Marie-José Bollen, Yvonne Westerbos, Marjan van Soelen en Marjoleine Cornelissen. Helaas komt de tegenstander voor de kampioenswedstrijd niet opdagen, zodat om toch maar even te spelen een aantal oudere heren bereid moeten worden gevonden om als tegenstander te dienen. Ook de heren-3 en heren-4 worden kampioen. Een fraaie prestatie wordt geleverd door de meisjes-aspiranten van coach Hanny de Kok en trainer Jim Strong. De speelsters zijn Agnes Brinkhuizen, Astrid Lipplaa, Jacqueline Louman, Nathalie de Kok, Nathalie Wielenga, Irene van Ginkel, Brenda Scheermeyer, Karina van Koolwijk, Annemieke Voglezang en Yvonne Lust. Na kampioen te zijn geworden van het district Amsterdam, werd gespeeld om het kampioenschap van Noord-Holland.
Achtereenvolgens werden daar Noordkop (43-22) en HOC (33-32) verslagen. Bij het Nederlands kampioenschap werden eerst Exercitia (15-7) en Jolly Jumpers (28-26) opzij gezet. De lastigste tegenstander was BOB (15-10), waarna gemakkelijk van Waldric (29-14) werd gewonnen. Landslakes eerste kampioenschap van Nederland was daarmee een feit.
In januari wordt de sporthal geopend. Daaraan voorafgaand was een ruzie ontstaan met de gemeente over de zaalhuren. Het was vorig seizoen al begonnen, toen samen met volleybalclub Waterland een gooi werd gedaan naar het kantinebeheer van de sporthal. Het idee was om met de kantine in eigen beheer inkomsten te krijgen, genoeg om de hogere uitgaven aan zaalhuur te dekken. De gemeente voelde daar echter niet voor. Men wilde persé een particuliere exploitant. Toen de uurprijzen bekend werden, bleek het trainen en spelen in de sporthal een bijna onmogelijke zaak. Onder meer via de lokale media werd een discussie gevoerd met de gemeente. Landslake Lions vond de prijzen in vergelijking met sporthallen uit de omgeving en de veldhuren in Landsmeer te hoog en dreigde in Amsterdam te blijven spelen. Wethouder Dorresteijn vond dat de gemeente genoeg gedaan had en wees op het exploitatietekort van de hal. In een Algemene Ledenvergadering op 19 november 1980 besloot de vereniging om een half jaar op proef in de sporthal te spelen en intussen extra inkomsten te zoeken. Daarbij werden de contributies met 10% verhoogd. In februari begon een fanatieke speurtocht naar sponsoren. Meer dan 350 brieven naar bedrijven werden verzonden, die daarna alle werden opgebeld met het verzoek om een afspraak. Hieruit kwam een aantal advertenties en reclameborden voort, maar een echte sponsor werd niet gevonden. Wel bleek de firma Eggersman bereid om het volgend seizoen de heren-1 in het nieuw te steken. Een donateursactie moest verder het nodige geld in het laatje brengen.
De sporthal wordt geopend op 4 januari 1981 met de damesinterland Nederland – West-Duitsland, waarvan de organisatie aan Landslake Lions was toevertrouwd. Het wordt een daverend succes. Meer dan 900 toeschouwers zijn getuige van de winst door het Nederlandse team met 68-53. De meisjes-junioren spelen een voorwedstrijd tegen Mosquito’s. Op 24 januari
wordt de opening nog eens over gedaan, maar nu officieel. Één van de festiviteiten is de competitiewedstrijd Wilskracht-Landslake Lions. De Amsterdammers zijn bereid gevonden hun thuiswedstrijd voor deze gelegenheid in Landsmeer te spelen, maar moeten dit bekopen met een 61-64 nederlaag.
Vijfhonderd toeschouwers zijn hiervan getuige. Het basketball leeft in Landsmeer, was de conclusie van velen.
In het dagelijks gebruik eist de sporthal het nodige van de vereniging. Er moeten zaal-, jury- en kassadiensten gedraaid worden en om dit in goede banen te leiden wordt een sporthalcommissie opgericht, met daarin Ruud Nassette (voorzitter), Joop de Kok (zaaldiensten), Linda Derks (kassadiensten), Yolande van der Worp (jurering), Harry Lagcher (materiaal) en
Willem Peters (scheidsrechters). De kassadienst blijkt trouwens een succes. Op de eerste zondagmiddag zijn bij de jeugdwedstrijden 300 betalende bezoekers aanwezig. Mede dankzij de sporthal groeit de vereniging aanzienlijk. In mei 1981 worden 206 leden geteld: 20 welpen, 30 aspiranten, 37 kadetten, 33 junioren en 86 senioren. De groei en het grote aantal bezoekers is mede te danken aan de inspanningen van PR-man Aart Herour. Hij zorgt voor stukken in de kranten en elke zondag is hij te horen op de Lokale Omroep Landsmeer. Ook is er Het Spandoek, ontworpen door Gerard Handstede, dat door Aart voor elke thuiswedstrijd van de heren-1 bij de inrit van de sporthal wordt opgehangen. Joost van der Wal zorgt voor klantenbinding door bij de thuiswedstrijden als speaker op te treden.
Nauwelijks bekomen van de opening van de sporthal in januari, breekt voor de club in april alweer een drukke tijd aan. Op 13 april wordt in de sporthal een demonstratiewedstrijd georganiseerd tussen het nationale Cubaanse basketballteam en een selectie van in Nederland spelende Amerikanen. De Amerikanen winnen na een spannende wedstrijd met 79-78. Op 14 en
15 april brengt de Tsjechische ploeg Meteor Praha een bezoek aan Landsmeer. Voor de onderbrenging van de Tsjechen wordt door secretaris Pieter Herour de actie “Achter elke heg een Tsjech” gestart. Alhoewel Landslake is versterkt met Ruud Kroon en Jos Chelius, gaat de wedstrijd tegen de taaie Midden-Europeanen verloren met 82-92. De NNC meent dat dit verlies een vingerwijzing voor
het komende seizoen is. “Zonder versterking van buitenaf,” waarschuwt de krant, “zal voor Landslake Lions het komende seizoen slechts een zeer ondergeschikte rol te spelen zijn”.
De activiteitencommissie bestaat dit seizoen uit Hans Koopmans, Hetty Hartman, Elice van Soelen en Yolande van der Worp. Achtereenvolgens wordt georganiseerd: een bezoek aan de
ere-divisiewedstrijd Delta Lloyd – Parker (1 november), het Mirandabad (22 december) en de Sauna (14 februari). Tot slot wordt op 17 mei het eerste mix-toernooi gehouden.
(1979-1980)
Het Hol van de Leeuw verschijnt de eerste twee keren van het seizoen 1979-1980 voor het laatst met het vertrouwde rode omslag met de Canadese en Russische basketballers. Voorzitter Van Soelen heeft een prachtig nieuw ontwerp gemaakt, met op de voorkant Jaap Pelk, die geleund tegen de basket een wedstrijd staat te fluiten. Henk Wals,Hetty Hartman en Hans Kottmann vormen nog steeds de redactie en Harold van Leeuwen doet nu de lay-out.
Het bestuur wordt vernieuwd. Joop de Kok neemt afscheid en Pieter Herour (secretaris), Hetty Hartman (commissaris) en Henk Wals (vice-voorzitter) treden toe, terwijl ook Ruud Nassette weer terugkeert en de portefeuille technische zaken gaat beheren.
Bij de heren-1 blijft alles zo’n beetje hetzelfde. Ruud Nassette wordt -op verzoek van de dames zelf- coach van de dames-1, maar geeft er later in het seizoen de brui aan na enige meningsverschillen. De activiteitencommissie krijgt een teleurstelling te verwerken als blijkt dat er niet voldoende aanmeldingen komen voor een trainingsweekend voor welpen en aspiranten. Wel vindt er begin december weer een bijzonder succesvol trainingsweekend voor senioren plaats, opnieuw in de Spaarnberg. Hoogtepunt is het optreden van Vasco Tilon en Bart Post als respectievelijk Sinterklaas en Zwarte Piet. De activiteitencommissie is in december buitengewoon actief. Op 24 december wordt met de welpen een bezoek gebracht aan het pas geopende Mirandabad. Omstreeks deze tijd wordt ook groepsgewijs een bezoek aan de sauna in Den Ilp gebracht. Enkele redactieleden en andere belangstellenden brengen op 21 december een bezoek aan het cabaret Acht hoog het raam uit, waarin collega Hans Kottmann een belangrijke en tamelijk ongegeneerde rol speelt, getuige de volgende passage uit een recensie in het Hol:
“Ook moeilijker onderwerpen schuwde het gezelschap niet. Zo mochten we, als toppunt van diepgaande symboliek, ter aankondiging van de pauze uitgebreid de aangekoekte aars van Hans bewonderen, waar omheen met viltstift het woordje ‘pauze’ was aangebracht. Daarna moesten we wel even op adem komen! (…) De drie woordspelingen op Khomeiny waren trouwens ook niet mis: als die man dáár achter komt, mogen de heren nog blij zijn met acht hoog het raam uit.”
Een gedenkwaardig incident vindt plaats in februari 1980, als Eric van der Linden in een reactie op een scheidsrechterlijke dwaling de bal omhoog schopt en daarmee een reeks TL-armaturen naar beneden haalt.
De meisjes kadetten (coach Elice van Soelen) en de meisjes aspiranten (coach Hanny de Kok) worden dat seizoen kampioen. In de jongens-kadetten schittert M.J. Prins. In de door hemzelf gepubliceerde “kadettencijfers” prijkt hij als topscorer van het seizoen 1979-1980 met gemiddeld 20 punten.
Begin juni wordt het derde en laatste buurtbasketballtoernooi gehouden. Tijdens de finale op zaterdag 7 juni is er een rommelmarkt, waarvan de opbrengst is bestemd voor de inrichting van de sporthal.Harry Lagcher maakt zich die dag verdienstelijk door met een bakfiets rond te rijden en met een megafoon reclame te maken. Na de finale vindt het jaarlijkse clubfeest plaats in het gebouwtje van speeltuinvereniging Jonge Kracht.
Volwassenheid (1981-1989)
Met het seizoen 1980-1981 wordt een periode afgesloten: de periode van het jeugdige elan, zou men kunnen zeggen. De grens is niet precies te trekken, maar hier moet het ergens liggen. De weg omhoog wordt gemarkeerd door de opgang van het eerste heren-team. De tweede helft van de jaren zeventig en het begin van de jaren tachtig geven een beeld van jeugdig enthousiasme, saamhorigheid en een brede inzet. Er zijn allerlei commissies, het clubblad verschijnt veel en is dik. Er wordt veel werk verzet, culminerend in de opening van de sporthal en de activiteiten in het voorjaar van 1981. Er staat nu een organisatie die veel dingen aan kan. De vereniging groeit naar de 300 leden. Deze professionelere organisatie en grotere omvang heeft echter het natuurlijke effect dat er iets van de eerdere saamhorigheid verdwijnt.
De sporthal en in mindere mate de heren-1 hebben de vereniging bovendien met een financieel probleem opgezadeld. Vanaf dit moment kunnen we onszelf niet meer bedruipen en zullen er naast de contributies altijd aanzienlijke aanvullende inkomsten nodig zijn. Bovendien verandert er in de loop van de jaren tachtig iets in de mentaliteit van de sportbeoefenaar. Meer individualisme en minder gemeenschapszin, zou je kunnen zeggen.
(1981-1982)
In de NNC van 4 april 1981, na de promotie van de heren-1 naar de eerste divisie, wordt coach Bob Plantinga geïnterviewd. Hij is blij met de promotie, maar: “Nu beginnen de problemen pas.Niet qua vereniging, want er is volop kader voor een gestroomlijnde organisatie. Echter wel in het financiële vlak. Er is in dat opzicht een achterstand, er is nog onvoldoende gezocht naar sponsoren. Spelen in de eerste divisie kost nu eenmaal een hoop geld. (…) Een rol spelen van betekenis in de eerste divisie betekent heel vaak het hebben van een Amerikaan. Dan dien je voor het eerste team in totaal wel een bedrag tussen de 40.000 en 50.000 te reserveren.”
Een rol van betekenis spelen, dat wilden we wel. Dus werd op zoek gegaan naar mogelijkheden om een Amerikaan naar Landsmeer te halen. In maart tot en met juni werd, zoals hierboven al verteld,naarstig naar sponsoren gezocht, maar dit leverde geen hoofdsponsor op. Op initiatief van sporthalbeheerder Coen Kollen werd een nieuwe actie bedacht: als er maar genoeg mensen zouden zijn die wekelijks een klein bedrag van bijvoorbeeld 25 gulden zouden willen bijdragen, dan zou daaruit misschien het verblijf van een Amerikaan bekostigd kunnen worden. Coen deed zelf de eerste duit in het zakje: vijftig gulden per week. De beide barbedienden Marcel en Jeroen deden daar nog eens 25 gulden bij uit de fooienpot, en de spelersgroep lapte zelf ook nog eens 50 gulden. Het begin was er. Andere mensen werden benaderd en er kwam een redelijk bedrag bijeen. Ruud Nassette ging in die periode samenwonen en in de Rivierenbuurt te Amsterdam kwam het appartement van zijn vriendin beschikbaar. De weg was vrij om op zoek te gaan naar een -niet te dure- Amerikaanse speler. Nadat eerst een tijdje de ex-center van Zaandam Chuck McKuen in beeld was geweest, werd via een basketballmakelaar contact gelegd met ene Raymond Buckland uit de omgeving van Boston. Buckland wilde wel komen. Intussen waren ook pointguard Han Stam (AMVJ) en forward Jos Chelius (Hoofddorp) aan de selectie toegevoegd, dus het seizoen kon voor de heren-1 beginnen. Het seizoen begon op vrijdag 4 september met een thuiswedstrijd tegen Akrides.
Vriend en vijand werden verrast door de vrij gemakkelijke overwinning: 92-78. Ray Buckland bewees zijn waarde met 29 punten en 17 rebounds. Volgens velen de mooiste overwinning ooit van de heren-1 werd de week daarop geboekt in de uitwedstrijd tegen B.V. Zaandam. Zaandam had kampioensaspiraties en stelde zich hooghartig op tegen de nieuwe concurrent uit Landsmeer. Het verwachtte veel van zijn nieuwe Amerikaan, Bob “Helicopter” Harris. Helaas kwam deze niet verder dan een schamele 2 punten, terwijl Ray Buckland 30 punten scoorde tegen een schotpercentage van 70%. Landslake won de wedstrijd met 59-74. Maar deze wedstrijd was tevens Buckland’s afscheidswedstrijd. De Amerikaan bleek last te hebben van een onverteerbare heimwee. Zijn opvolger Brian Toohey maakte zijn debuut in de wedstrijd tegen De Germaan met 17 punten en 12 rebounds. Landslake Lions verloor nipt met 73-75. De volgende wedstrijd werd gespeeld in wat in Het Hol van de Leeuw “de hel van Urk” werd genoemd. Deze wedstrijd wordt in de loop van de tweede helft gestaakt wegens condensvorming op de vloer. Inmiddels is tussen de Landsmeerse supporters en het Urkse publiek een allervriendelijkste verhouding ontstaan:
“Ook de bezoekende supporters worden op vriendelijke wijze ontvangen. Vanwege de oerwoud-achtige klanken, die de Urkers als taal hanteren, zijn de meeste scheldwoorden niet te verstaan, maar de Urker kijk op de wereld is zodanig, dat ‘communist’n’ en ‘hoer’n’ héél erge scheldwoorden zijn. Het regende appelklokhuizen, visgraten en uitgekauwdedropjes”.
Minder leuk is dat Jos Chelius door de gladdigheid gescheurde enkelbanden heeft opgelopen en nog dezelfde avond in Emmeloord wordt geopereerd. Brian Toohey heeft de eerste helft al meer dan 17 punten gescoord. Hij zou het seizoen beëindigen met een gemiddelde van meer dan 30 punten,hetgeen hem een tweede plaats oplevert in de topscorerslijst van de eerste divisie. Het enige, dat deze vrolijke Amerikaan aan te rekenen viel, was dat hij na een in het thuisland doorgebrachte winterstop 5 kilo was aangekomen en in de maand januari niet tot zijn gebruikelijke produktie kwam. Dit, in combinatie met en algeheel vormverlies en een aantal blessures, leidde tot een snelle terugval op de ranglijst. Stonden de heren na de eerste helft van het seizoen nog op een2de plaats, uiteindelijk moest genoegen genomen worden met een 9de positie. Net niet goed genoeg voor een plaats in de promotie-divisie, die het volgend seizoen van start zou gaan. Vanaf dat moment begonnen de heren-1 een weg naar beneden, die tot op de dag van vandaag nog niet lijkt afgelopen.
De dames-1 daarentegen begonnen dit seizoen hun weg omhoog, die eveneens op dit moment nog niet voltooid lijkt. Vasco Tilon is coach, speelsters zijn Hetty Hartman, Lia Goedhart, Margreet de Boer, Marjoleine Cornelissen, Ingrid Otten, Greet Bakker, Elice van Soelen en Linda Hoogerman. Steeds meer vallen echter juniorenspeelsters Sabine de Kok en Marie-José Bollen in. De dames eindigen op de vierde plaats in de eerste klasse van het district.
Hans Böhne is coach van de jongens-junioren en die beginnen het seizoen met een clinic in Brugge, België.Clemens Post, Mark-Jan Prins, Frank Prins, Andreas van der Bout, Casper Prenger, Hans Berghorst en Harry Roele vormen de kern van dit team. Het -nog jonge- team eindigt ergens in de middenmoot.
De meisjes-junioren worden gecoacht door Gerard van der Worp. Speelsters zijn Marie-José Bollen, Ellen van der Dungen,Sabine de Kok, Sabrina Oudkerk Pool, Marjan van Soelen, José Soonius, Yvonne Westerbos en Martine Blom. De meisjes-junioren worden net als vorig jaar kampioen. Hetzelfde doen de heren-3, de heren-4, de meisjes-kadetten 1 en de meisjes-junioren-3.
Het blijft moeilijk om de financiën op peil te houden. De kassadienst draait goed, de tweewekelijkse loterij onder leiding van Iris Feenstra brengt ook het nodige op. Maar de zo gewenste grote sponsor wordt niet gevonden. Het Hol is nog steeds dik, maar verschijnt in plaats van tweewekelijks één keer in de maand. Wel bevat de jaargang 1981-1982 uitgebreide interviews van Linda Derks, met achtereenvolgens Coen Kollen, Brian Toohey, Han Stam en Jos Chelius. Ook treffen we een live-verslag van een brand in de keuken van De Remise aan en verder valt op dat een nieuwe figuur zich schriftelijk begint te manifesteren: Camillus ten Kate.
(1982-1983)
Bob Plantinga houdt het na twee jaar voor gezien en gaat weer terug naar Zaandam, dat zich wél heeft verzekerd van een plek in de promotiedivisie. Speler Frank Soonius, tot op dat moment toch Mr Landslake himself, gaat mee. Gelukkig kan als coach een goede opvolger worden gevonden in de persoon van Martin Feitsma. Er is geen geld voor een Amerikaan en Brian Toohey is weer naar de States vertrokken. De komst van nieuwe spelers Ben Verhey en Harry Duikers geeft geen aanleiding tot al te hoge verwachtingen. De toentertijd veelbelovende jeugdspelers Mark-Jan Prins en Stephen Tilon worden aan de selectie toegevoegd. Na een slechte eerste helft van het seizoen wordt in december versterking gevonden in de personen van Leczek Rudkowski, Serge Versteegh, Ruud Redeker en Ernst Weijs, waardoor degradatie voorkomen kan worden.
De dames daarentegen zetten onder leiding van Vasco Tilon hun opmars naar de eredivisie in. De selectie bestaat uit Hetty Hartman, Elice van Soelen, Marjoleine Cornelissen, Ellen Storm, Lia Goedhart, José Soonius, Ingrid Otten, Sabine de Kok, Sabrina Oudkerk Pool en Marjan van Soelen. Versterking kwam in de personen van Ellen van der Putten, Hanneke Kunst en vooral Saskia van Geijten. Brenda Emeli is inmiddels naar Italië vertrokken, waar ze nog enkele minuten in de ere-divisie zal spelen. De laatste twee minuten van het seizoen brachten de beslissing van de competitie. Toen werd een achterstand omgezet in een voorsprong, waarmee concurrent Club ’76 met een 44-49 winst definitief opzij werd gezet. De overwinning was, zoals de meeste overwinningen dat seizoen, te danken aan Saskia van Geijten en Sabine de Kok.
De meisjes-junioren van coach Gerard van der Worp speelden na hun promotie in de rayoncompetitie. De samenstelling van de groep veranderde weinig. José Soonius vertrok en Yvonne Lust en Brenda Emeli kwamen.
Er zijn dit seizoen veel kampioenschappen te vieren. Ook de jongens-junioren, onder leiding van de nieuwe coach Arie Bijl, worden kampioen. Hetzelfde geldt voor de meisjes-junioren-3 van Harry Duikers, de meisjes-aspiranten-1 en meisjes-kadetten-1, beide onder leiding van coach Monique Teufer. Deze teams winnen de Noord-Hollandse kampioenschappen en worden respectievelijk vierde en derde bij de Nederlandse kampioenschappen. Verder de jongens-welpen van Frank Soonius en de heren-3, die zijn versterkt met Peter Bieseman en Ed Patrick. Landslake heeft in het seizoen 1982-1983 25 teams, 6 herenteams, 3 meisjes-juniorenteams en voor de rest alles dubbel. In totaal zijn er 236 spelende leden, waarmee we de 9de vereniging van Nederland zijn.
Het seizoen wordt op gepaste wijze begonnen met een trainingsweekend te Hellendoorn, georganiseerd door Iris Feenstra, Yolande van der Worp en Harry Roele. Het weekend begint op
vrijdagavond en eindigt zondagavond in een Amsterdamse pizzeria. “Getraind is er weinig, maar twee slaapzaalnachten, drank en sport hebben hun tol geëist”, aldus Camillus in het clubblad. Verder klaagt hij over Purmerendse schuttingtaal van ene juffrouw Emeli. In dit jaar worden aan de Apollohal gevaarlijke mankementen geconstateerd. De Amsterdamse basketballtempel wordt gesloten. Veel wedstrijden moeten nu gespeeld worden in de “Boelehal”, een opblaasbare sporthal in Buitenveldert.
In het bestuur wordt penningmeester Cees van Amesfoort vervangen door Ruud Nassette, die na een half jaar op zijn beurt plaats maakt voor Gijs Voglezang de Jong. Ook komt er een nieuwe redactie, bestaande uit Harry Roele, Linda Hoogerman en Camillus ten Kate. In een vervolgverhaal door de vorige hoofdredacteur spelen zij de hoofdrol bij een greep naar de macht in de vereniging.
Het onbetwiste hoogtepunt van het seizoen wordt echter gevormd door het vijflandentoernooi voor nationale meisjes-juniorenteams, dat van 27 tot 30 december in Landsmeer werd gehouden. Landslake organiseerde het festijn en deed dat goed. In de NNC van 31 december 1982 viel te lezen:
“Tijdens de prijsuitreiking van het in alle opzichten geslaagde vijflandentoernooi in Landsmeer werd uitvoerig de loftrompet gestoken over Landslake Lions, dat in samenwerking met de Nederlandse basketballbond voor een vlekkeloze organisatie van het vierdaagse basketballgebeuren in het ICL had zorg gedragen. NBB-vertegenwoordiger Van der Geest uitte aan het adres van de Landsmeerse basketballvereniging woorden van grote waardering en bood Landslake Lions in de persoon van voorzitter Henk Wals een fraaie herinneringsvaan en een wedstrijdbal aan.”
Het toernooi maakte grote indruk en trok veel publiek. Engeland eindigde op de 5de plaats, Duitsland, met de zestienjarige tweeling Petra en Martine Kehrenberg op de 4de, en België, met bijna twee meter lange Pascal van Roy op de 3de plaats. Frankrijk, met Anne Grosskost, Emanuelle
Blanchet en Nathalie Desplat was de gedoodverfde winnaar, maar verloor in de finale van Nederland, dat uitblinkers had in Annette Keur en Margreet Visscher. Bovendien bij Nederland goed spel van onze eigen Sabine de Kok.
In mei wordt voor het eerst het door Jaap Pelk georganiseerde veteranentoernooi gehouden. Het zal een jaarlijks terugkerende traditie worden. Het seizoen eindigde voor de meeste leden op 14 mei in De Remise, met een mix-toernooi en een feest.
(1983-1984)
Martin Feitsma heeft er ook na een jaar geen zin meer in en vertrekt naar Racing Beverwijk. Als opvolger wordt de beroemde Hennie Blom gecontracteerd, bekend van Parker Leiden. Ernst Weijs wordt teammanager. De spelersgroep wordt versterkt met Hank Smith en Edwin van der Hart. Mauke Pool keert weer terug op het nest en met verder Jos Chelius, Han Stam, Gerard van der Worp, Bart Post, Serge Versteegh en Cor Balk in de ploeg, wordt veel verwacht van het nieuwe seizoen, misschien zelfs wel de felbegeerde overstap naar de promotiedivisie. De eerste teleurstelling komt al snel, als het totaal niet blijkt te klikken tussen Hennie Blom en de spelersgroep. Het bestuur grijpt krachtdadig in en er wordt besloten “uit elkaar te gaan”. Ernst Weijs neemt vervolgens de coaching waar. Zijn meer relaxte stijl slaat wèl aan. De tweede teleurstelling is dat Landslake geen kampioen wordt, maar DAS uit Delft voor moet laten gaan.
De dames spelen voor het eerst in de rayonklasse en worden daar vierde. De groep is weer wat verjongd, met Irene van Ginkel en Brenda Scheermeyer. Oudgediende Elice van Soelen daarentegen stopt met basketball. Ook sterspeelster Sabine de Kok is vertrokken: zij speelt dit seizoen in de ere-divisie bij Amstelveen. Vasco Tilon is weer coach.
Voor de verandering gaat het meisjes-aspirantenteam weer naar het kampioenschap van Nederland. Eerst wordt men kampioen en bekerkampioen van Amsterdam. De finale van het bekerkampioenschap wordt gespeeld op 12 mei in een gloeiend hete Boelehal.
Mosquito’s wordt daar met 55-43 verslagen. Een week later is het kampioenschap van Noord-Holland in Den Helder. Daar wordt eerst van WGW en later van Lisse gewonnen. De Nederlandse kampioenschappen vinden op 16 mei in Zutphen plaats en al om 8 uur ‘s-morgens vertrekt vanuit Landsmeer een bus met supporters en speelsters. Sabrina Oudkerk Pool is coach. De speelsters zijn: Karen Brands, Jessica van Eenige, Christina Dekker, Karin van Donk, Jennifer Imanuel, Nienke van der Linden, Berit van Veen, Esther Slond, Odette de Graaff en Ellen Scheermeyer. De eerste wedstrijd tegen Waldric wordt gemakkelijk met 28-11 gewonnen, maar de tweede wedstrijd tegen BOB leverde een teleurstelling op: we verloren met 28-10. De wedstrijden tegen Orca’s en Exercitia werden weer gewonnen en in totaal betekent dit een tweede plaats, na BOB.
Na Sabine de Kok en Irene van Ginkel is er inmiddels weer een Groot Talent opgestaan in de vereniging: Angelique Post, die geselecteerd wordt voor het Nederlands kadettenteam. In de zomer van 1983 speelt Angelique met het Nederlands team de Europese kampioenschappen in Perugia, Italië. De voorzitter en de vice-voorzitter zijn daarbij persoonlijk een dagje
aanwezig en zien Nederland met 42-37 van Joegoslavië verliezen. Nederland wordt uiteindelijk vierde.
Gerard van der Worp zwoegt in deze zomer op een jeugdplan, waarmee in dit seizoen een begin wordt gemaakt. De bedoeling is dat op bepaalde leeftijden bepaalde fundamentals zouden worden aangeleerd en dat de hele vereniging dezelfde spelletjes zou spelen, zodat spelers makkelijk inpasbaar zijn. In de praktijk bleek later veel sturing nodig om alle trainers op één lijn te krijgen, zodat het plan na enige tijd verliep.
Op 3 en 4 september wordt het seizoen begonnen met voor de tweede maal een trainingsweekend in Hellendoorn. Wederom was het een daverend succes, met bijna 50 deelnemers. De hoofdrollen waren deze keer weggelegd voor een vomerende Harry Roele, een piano spelende Camillus ten Kate en het dansende duo Vasco Tilon en Joost van der Wal.
Een week later, in het weekend van 9 september vindt in Landsmeer het eerste Karhu/Titan/NNC toernooi plaats.Deelnemers: Landslake Lions, Racing Beverwijk, ASVU, Early Bird, Zaandam en de Verenigde Arabische Emiraten. Racing Beverwijk, met de nieuwe coach Martin Feitsma, komt als winnaar uit de bus.
De vereniging zat nog steeds in geldzorgen. Om de nood enigszins te lenigen werd een grote loterij georganiseerd met een TV als hoofdprijs. De opbrengst hiervan was 3.500 gulden, dus leuk meegenomen. Tijdens een braderie in de Dorpsstraat werd met groot succes het 21-spel verkocht. In de firma Karhu wordt een nieuwe kledingsponsor voor de heren-1 gevonden.
Het Hol van de Leeuw begint zo langzamerhand enige armoede te vertonen. Zo nu en dan leuke stukjes van Camillus, maar weinig verenigingsnieuws. Zo staat er absoluut niets over heren-1 in het clubblad te lezen. Wellicht een teken dat dit inmiddels een apart instituut is geworden, dat steeds minder voeling krijgt met de rest van de vereniging.
Het seizoen wordt besloten op 26 mei in het gebouwtje van de zeilvereniging aan de Breek. De prijzen werden uitgereiktdoor het duo “Dunk & Dribble”, pseudoniem voor de heren Van der Worp en Van der Wal. Begeleiding van dit tevens trompet en saxofoon spelende duo vond plaats door het gelegenheidstrio Ten Kate, Wals en Roele.
(1984-1985)
Het seizoen begint op 1 en 2 september in de bossen van Zeist, waar het derde en voorlopig laatste van een reeks legendarische trainingsweekenden wordt gehouden. Er wordt op zaterdagavond gebarbecued in een gigantische schotelantenne en op zondag wordt een toernooi gespeeld. Het weekend is georganiseerd door de activiteitencommissie, die bestaat uit Carolien Baas, Linda Derks, Mariska van Eenige, Harry Roele en Mark-Jan Prins. De vereniging is dit seizoen actief op het gebied van toernooi-organisatie. Op 14 en 14 september wordt het tweede Karhu-Titantoernooi gehouden en op 16 september het vierde Waterlandtoernooi voor jeugdteams.
Ruud Nassette, penningmeester af, keert na een half jaar terug in het bestuur als vertegenwoordiger van het management van de heren-1. Door het bestuur wordt deze band nodig geacht. In november neemt Pieter Herour na vijf jaar afscheid. Yolande van der Worp neemt het secretariaat over.
Harry en Linda stoppen met de reactie van het clubblad, en het wordt nu telkens op ad hoc basis door een aantal leden gemaakt. Voorlopig zijn dit Camillus ten Kate, Henk Wals en Mark-Jan Prins. Nico Spiekman helpt met stencilen. Het hele produktieproces, van schrijven tot en met stencilen, vindt op één ochtend plaats. De locatie daarvoor is de Van der Worpschool. In het clubblad verschijnen dit seizoen opmerkelijk veel artikelen over de heren-2 en heren-3, maar zelden vernemen we iets over de beide eerste teams. Waar in vroeger seizoenen soms wel achttien clubbladen verschenen, is de frequentie nu teruggebracht tot acht.
Gerard van der Worp hangt zijn basketballschoenen aan de wilgen en wordt coach van de heren-1. Ernst Weijs wordt weer teammanager. De spelers: Hank Smith, Edwin van der Hart, Bart Post, Serge Versteegh, Steven de Cleen, Eric Slond, en Han Stam. Mauke Pool stopt halverwege het seizoen en wordt vervangen door Bart den Boef en Wim Huisman. Het wordt geen best jaar. Red Giants wordt kampioen en Landslake eindigt in de middenmoot met 26 punten uit 28 wedstrijden. De uitwedstrijd tegen Red Giants levert de vereniging haar eerste rechtszaak op. In Meppel ontstaat een conflict over wie er reserveshirts moet dragen. De ruzie loopt zo hoog op dat coach Van der Worp weigert zijn team in het veld te brengen. Een paar dagen later ontvangt Landslake Lions een forse schadeclaim van Red Giants. Uiteindelijk wordt de zaak voor de rechter uitgevochten en worden wij in het gelijk gesteld. Daar staat tegenover dat Red Giants later in het seizoen het genoegen smaakte in Landsmeer kampioen te worden. Enkele bussen met Meppelse supporters waren daarvoor naar Landsmeer gekomen.
Bij de dames-1 verandert niet veel, behalve dat jeugdspeelster Angelique Post de gelederen komt versterken. Even speelt Brenda Emeli, teruggekeerd uit Italië, weer mee, maar haar eerste wedstrijd op 14 januari 1985 loopt uit op een handgemeen, wat Brenda’s opponente op het gemis van enkele voortanden komt te staan en Brenda op 10 wedstrijden schorsing.
De heren-2 en 3 worden gemakkelijk kampioen, maar de heren-4 zijn ontevreden, zo blijkt uit een ingezonden stuk in de clubkrant: “Toen wij zeiden dat wij voor fl 240,- ook recht hadden iets van de vereniging te krijgen, kregen wij het volgende antwoord: dan moeten jullie maar een andere vereniging zoeken. Het lijkt echt wel of men ons niet mag en of wij van alle kanten de zwarte piet moeten hebben. Ons spelplezier, wat wij de laatste tijd hebben opgebouwd, is totaal verdwenen. (…) Dit alles heeft er ook toe geleid dat de heren-4 zich zo weinig mogelijk heeft ingezet wat betreft de loterij en wat betreft het helpen bij de speeldagen in de eigen sporthal.”
Het bestuur reageert door er op te wijzen dat de vereniging geen dienstverlenend bedrijf is, maar dat om er iets van te maken meer nodig is dan het betalen van contributie. Tekenend voor een veranderende mentaliteit bij de sporter is dit incident misschien wel.
De jongens-junioren, die in het rayon spelen, worden weer gecoacht door Arie Bijl. Met onder meer Frank Prins, Niek Nieboer, Herman Schuurman, Björn Basjes, Marcel Oosterhek en de 2.08m lange Ron Tool wordt veelal gewonnen van sterke tegenstanders en verloren van zwakkere.
Harry Duikers is de coach van de meisjes-junioren. In dit team: Ankie Emanuelson, Nathalie de Kok, Carina van Koolwijk, Yvonne Lust, Brenda Scheermeyer, Annemiek Voglezang, Jacqueline Ideler, Angelique Post en Ellen Witte. Nienke van der Linden en Esther Slond worden uitverkoren voor het Noord-Hollands kadettenteam. De meisjes-kadetten, meisjes-welpen, jongens-aspiranten en jongens-welpen worden kampioen. De meisjes-kadetten worden onder leiding van Sabrina Oudkerk Pool op 19 mei in Uitgeest kampioen van Noord-Holland en op 1 juni wordt in de Bijlmer gespeeld om het Nederlands kampioenschap. Daar wordt een derde plaats behaald.
Bij de algemene ledenvergadering in mei wordt een lichte terugloop van het aantal leden geconstateerd: 45 welpen, 104 jeugdspelers en 64 senioren, totaal 213.
Wegens het succes van vorig jaar werd het seizoen wederom afgesloten in “Het Breekpunt”, dit keer op 22 juni. Joost van der Wal en Gerard van der Worp reiken weer de prijzen uit, muzikaal omlijst met enkele liederen. Zo zingen Angelique Post en Gerard van der Worp het duet “Everything will be all right tonight” en doen enkele dames-2 speelsters de “trappelzakboogie”.
(1985-1986)
Het seizoen 1985-1986 begint met een extra algemene ledenvergadering op 29 augustus. Besloten wordt om het huishoudelijk reglement zodanig te wijzigen, dat de leden verplicht kunnen worden bepaalde taken op zich te nemen. Dit is nodig omdat er problemen dreigen te ontstaan met het fluiten van wedstrijden. De leden worden kennelijk minder actief, zoals ook blijkt uit een noodkreet van de activiteitencommissie:
“De activiteitencommissie is boos. De activiteitencommissie is erg boos. (…) Het afgelopen jaar was een jaar met activiteiten die golden als toppers van de voorgaande jaren. De jeugd liet de commissie het eerst in de steek. De tafeltennismiddag en de sportmiddag voor het slotfeest werden niet of helemaal niet opgepikt zoals in de jaren daarvoor. Is er een nieuwe generatie leden bij Landslake Lions die alleen maar wil basketballen en verder niets? (…) Het trainingsweekend kon geen doorgang vinden wegens een absoluut gebrek aan belangstelling; afgezien van (te) laat afberichten en negatieve financiële gevolgen, zit vooral het groeiende gebrek aan behoefte van leden voor het sociale gezelligheidsgebeuren binnen de vereniging de commissie heel erg dwars.Boos dus.”
De activiteitencommissie is overigens uitgebreid met Ferdinand van Veen.
De heren-1 hebben afscheid genomen van Edwin van der Hart. Gerard van der Worp wil toch nog een jaartje zelf spelen,dus wordt er een nieuwe coach gezocht. Bob Plantinga is bereid tot een come-back. Op paper wordt een aardig team bijeen gebracht: versterking komt in de personen van Nico Boots, Hennie Wijngaard en Kees Klarenbeek. Vooral de laatste laat zich in de beginfase van het seizoen duchtig gelden, maar raakt dan ernstig geblesseerd. Voor de derde maal wordt de promotie-divisie net niet gehaald. Dit maal staat Akrides in de weg.
Arie Bijl is de nieuwe dames-1 coach.Versterking is gekomen in de personen van guard Hanneke Umans en center Ingeborgvan der Poel. Met dit team, waarin verder Saskia Duikers, Lia Goedhart, Brenda Emeli, Hetty Hartman, Sabrina Oudkerk Pool en Angelique Post spelen, wordt aan het einde van het seizoen promotie naar de eerste divisie van de damesliga bewerkstelligd. Op 14 maart wordt in Landsmeer met 49-69 gewonnen van Wartburgia. Het team is dan 24 wedstrijden ongeslagen.
Sportief gezien is het seizoen 1985-1986 een van de betere seizoenen. De dames promoveren, de heren worden 2de. Maar ook de dames-2, meisjes-junioren 2, meisjes-kadetten, meisjes-aspiranten,jongens-welpen, heren-2 en jongens-aspiranten worden kampioen. De meisjes-kadetten worden ook kampioen van Noord-Holland en spelen op 7 juni in Rotterdam voor het Nederlands kampioenschap. Het team, gecoacht door Sabrina Oudkerk Pool, bestond uit Karen Brand, Ellen Scheermeyer, Jennifer Imanuel, Nienke van der Linden, Karin Westdorp, Esther Slond, Berit van Veen, Karin van Donk en Paula Roelvink. Op 1 januari 1986 worden zij verkozen tot Landsmeerse sportploeg van het jaar 1985.
Voor de algemene ledenvergadering van mei 1986 wordt door het bestuur de afgelopen vijf jaar geëvalueerd en een nieuw beleid voor de komende vijf jaren voorgesteld. Geconstateerd werd dat weliswaar de doelstelling is gehaald om zowel de dames als de heren in de topsportliga te brengen, en dat andere sportieve successen ook niet waren uitgebleven, maar dat de vereniging ernstig beperkt was door het gebrek aan financiële mogelijkheden.Het is, ondanks alle pogingen die daartoe in het werk zijn gesteld, niet gelukt om een grote sponsor te vinden. Door de krappe beurs was het niet mogelijk om voor alle teams te voorzien in voldoende trainingsuren en goede, gediplomeerde trainers. Aan de mannenkant was er een doorstromingsprobleem. Enerzijds kon geen aanvulling naar het eerste heren-team plaats vinden en anderzijds waren er een aantal talentvolle jeugdspelers vertrokken. Maar ook de externe omstandigheden waren niet riant:
“Het Amsterdamse basketball ging -en gaat nog- hollend achteruit, niet in de laatste plaats dankzij een falende aanpak van het districtsbestuur. Men slaagt er niet in de primaire voorwaarden voor een probleemloze beoefening van de basketballsport te scheppen. Problemen als het niet-opkomen van teams, het kleine en kwalitatief slechte scheidsrechterskorps, onregelmatige en niet kloppende competitieschema’s en een buitengewoon slechte administratie blijken niet doeltreffend tot een oplossing te kunnen worden gebracht. Het behoeft geen betoog dat dit leden kost. (…) Als algemene trend op sportgebied kon de sterke opkomst van de individuele, niet in clubverband beoefende recreatieve sport niet onopgemerkt blijven. Vrijblijvendheid is hierbij het parool. Men lijkt zo weinig mogelijk afhankelijkheid en gebondenheid te willen.”
In het nieuwe beleidsplan werd meer aandacht voor de lagere seniorenteams (om de jeugd beter te kunnen laten doorstromen) recreatief basketball en de financiële situatie nagestreefd. De bedoeling was de beide hoogste teams voor het grootste gedeelte te vullen met zelf opgeleide spelers. Hieraan moest prioriteit gegeven worden boven verdere promotie. Om dit te bewerkstelligen werd een Jeugdplan II aangekondigd. De leden verklaarden zich akkoord met deze inzichten en hiermee ging de vereniging richting jaren 90.
(1986-1987)
Het liep echter anders. Aan het eind van het seizoen zal de dan nieuwe voorzitter Camillus ten Kate opmerken dat het seizoen 1986-1987 “een absoluut dieptepunt wat betreft menselijke betrekkingen” was. Het seizoen wordt echter nog vol goede moed begonnen. Gerard van der Worp heeft in de zomer de tweede versie van het jeugdplan voltooid. Mauke Pool maakte zijn tweede en Frank Soonius zijn eerste come-back in de heren-1 en verder werden Herman Schuurman, Tonny Leemans en Frank Prins aan de selectie toegevoegd. Han Stam is weg en het gebrek aan een ervaren guard breekt het team op. Het seizoen begint voor de ploeg van coach Plantinga met een hoop verliespartijen en ook Han Stams terugkeer na de winterstop kan het tij niet meer keren: het team eindigt als tweede van onderen. Coach Arie Bijl van de dames-1 krijgt een nieuwe baan en moet daarom in december stoppen met coachen. Hij wordt vervangen door Sabine de Kok. Met ongeveer hetzelfde team als vorig seizoen wordt geëindigd in de middenmoot. Sabrina Oudkerk Pool moet in november afhaken met een ernstige knieblessure en zal als speelster nooit meer de oude worden. De promotie naar de eerste divisie van het vorig seizoen levert de dames wel de titel Landsmeerse sportploeg van het jaar 1986 op. Angelique Post speelt nog steeds in het Nederlands juniorenteam en Esther Slond dringt via het Noord-Hollands kadettenteam door in de selectie voor het Nederlands team. De meisjes aspiranten en -kadetten gaan traditioneel weer naar de Noord-Hollandse kampioenschappen.
In de algemene ledenvergadering van november 1986 blijkt het lastig om de begroting voor het jaar 1987 rond te krijgen. De tamelijk onverwachte promotie van de dames brengt flink wat extra kosten met zich mee en de toch altijd al krappe beurs staat nu erger onder druk dan ooit. Besloten wordt tot een aantal geldwervingsacties, waaronder het opzetten van een club van honderd. Willem van Eijk gaat hiervan als trekker optreden. Aart Herour noemt de acties in een kranteartikel in de Nieuwe Noordhollandse Courant “gerommel in de marge” en pleit voor meer steun van de gemeente voor de zaalsport. Tevergeefs, want VVD-wethouder Kellersman laat in een reactie weten dat naar haar mening gezien het exploitatietekort van de sporthal de huur eerder verhoogd dan verlaagd zou moeten worden. Het ledental begint te dalen: in juni werden 160 leden gemeten. Met het Amsterdamse basketball ging het slecht, maar goed nieuws was dat de geheel gerenoveerde Apollohal weer open ging.
Intussen is de saamhorigheid in de vereniging niet meer wat deze ooit geweest is. Op één of andere manier zijn er twee kampen ontstaan, die over allerlei zaken verschillende meningen hebben. De tegenstellingen lijken eerder persoonlijk dan dat er verschillende visies aan ten grondslag liggen, maar zijn niet bevorderlijk voor een goede sfeer. In het voorjaar van 1987 zijn de problemen geconcentreerd rond de vraag of de heren-1 eerste divisie moet blijven spelen, met nieuwe inbreng van buiten af, of dat een stap terug moet worden gedaan naar het rayon, waarin meer met eigen, “Landsmeerse” spelers gewerkt kan worden. De zaak komt tot een ontlading op de algemene ledenvergadering van 3 juni. Aart Herour en Henk Wals hadden al ruim een half jaar geleden laten weten het na zeven dienstjaren welletjes te vinden.
Yolande van der Worp, Ruud Nassette, Camillus ten Kate, Hanny de Kok en Gijs Voglezang bleven aan. Voorgesteld werd nu om het bestuur tot 9 personen uit te breiden, zodat er vier plaatsen vacant waren. Twee kandidaten hadden zich beschikbaar gesteld. Zeer kort voor de vergadering meldden zich echter nog vier leden aan, zodat er -voor de eerste en tot nu toe enige maal- meer kandidaten dan vervulbare posten waren. Na de stemprocedure werden uiteindelijk gekozen: Harry Duikers, Vasco Tilon, Annemiek Voglezang en Annelies Kersemakers. Een aantal leden uit ter vergadering bedenkingen tegen de manier waarop de drie eerst genoemden hun verkiezing hadden bewerkstelligd: “De voorgedrukte machtigingen die zijn gebruikt, geven aanleiding te veronderstellen dat er en masse stemmen zijn geronseld; vooral waar dit gaat om stemmen van jeugdleden is dit een kwalijke zaak”, zo vindt één der aanwezigen. Een ander vindt dat er door de later aangemelde bestuursleden “op een onbehoorlijke manier te werk is gegaan”. Nog een ander is echter van mening dat “het doel de middelen heiligt”. Aangezien er formeel niet tegen de reglementen gezondigd werd, was de nieuwe bestuurssamenstelling een feit. Al spoedig had dit tot gevolg dat Yolande van der Worp en Ruud Nassette uit het bestuur traden, zodat we voorlopig weer op het oude getal van zeven bestuursleden zaten. Camillus ten Kate werd de nieuwe voorzitter en Annelies Kersemakers de nieuwe secretaris.
(1987-1988)
Het nieuwe bestuur gaat enthousiast aan de slag. Men slaagt er in om geld te besparen op trainerskosten, door de belangrijkste posten zelf te vervullen. Ook komt door inspanningen van Willem van Eijk de club van 100 verder van de grond en wordt voor het eerst meegedaan aan de grote clubaktie. De kassadienst, een paar jaar geleden wegens te weinig publiek opgeheven, wordt weer in ere hersteld. Helaas lukt het ook dit bestuur niet om een grotere sponsor aan de vereniging te binden. In november worden twee nieuwe bestuursleden aangesteld: Hanneke Kunst en Johan Kaal. Het seizoen begint op 28, 29 en 30 augustus met een trainingsweekend.
De heren-1- doen een stap terug naar het rayon. Vasco Tilon is de coach. In het team zijn nog maar vier spelers van vorig jaar overgebleven: Han Stam, Herman Schuurman, Eric Slond en Nico Boots. Deze worden aangevuld met George Bruinestein, Erik de Mug, Robbert Slim, Stephen Tilon en Harry Duikers en uit eigen kweek Harry Roele, David van Calsteren en Paul Blom. Het team eindigt in de middenmoot.
De dames worden gecoacht door Leczek Rudkowski. In het team Brenda Scheermeyer, Yvonne Lust, Annemieke Voglezang de Jong, Nathalie de Kok, Angelique Post, Hanneke Umans, Ingeborg van der Poel, Esther Henneman, Karin Westdorp en Saskia Duikers. Het wordt spannend aan het eind van het seizoen. Eind april kan de titel gepakt worden bij winst op Mustangs, waarvan eerder in de dubbele competitie al drie keer is gewonnen. In een volgepakte sporthal weten de dames tot ieders verbazing te verliezen met 54-56. Weg kampioenschap. De klaarstaande champagne en bloemen moeten snel worden weggemoffeld. De tweede plaats geeft recht op promotieduels tegen PSV. In Eindhoven wordt echter met 75-50 verloren. De met 66-55 gewonnen thuiswedstrijd weegt daar in punten niet tegen op. Gelukkig vallen er in de loop van de zomer enkele teams weg uit de promotie-divisie, zodat Landslake toch nog promoveert.
Han Stam coacht de jongens-junioren. De meisjes-welpen van Hanny de Kok worden kampioen, evenals de heren-5. Ook de meisjes-kadetten van Saskia Duikers zijn succesvol en worden kampioen.
De bond heeft besloten tot iets dat voor Landslake Lions al jaren eerder had moeten komen: het laten vervallen van de reserve-klassen, zodat lagere teams in principe ook onbeperkt kunnen promoveren. De heren-2 en heren-2 spelen daardoor ineens beide in de hoofdklasse van het district Amsterdam, iets wat voor de heren-3 wat hoog gegrepen is: dat seizoen wordt één wedstrijd -de laatste- gewonnen. Aan het eind van het seizoen wordt afscheid genomen van een Landslake-speler van het eerste uur: Gert Berghorst.
Het seizoen wordt geëindigd met een mix-toernooi en een feest in de sporthal, waarbij artiesten als Ben Cramer en Han Wellerdieck optraden.
De dames voorop (1988-1997) (1988-1989)
Landslake begint dit seizoen met een groot toernooi voor alle teams van de vereniging. Maar liefst 48 teams komen op 10 en 11 september naar Landsmeer. In het bestuur blijken Vasco Tilon en Johan Kaal eendagsvliegen te zijn en zo wordt het gezelschap weer teruggebracht naar zeven personen. Wel doet Johan Kaal nog de scheidsrechterscoördinatie. Door wat oude
redactieleden wordt een poging gedaan om het Hol van de Leeuw weer wat nieuw leven in te blazen, maar het lukt niet echt. Hetzelfde geldt voor het
jeugdplan, zoals voorzitter Camillus ten Kate aan het begin van het jaar 1989 spijtig constateert:
“Ondanks de aanwezigheid van een aantal uitstekende jeugdtrainers lukt het maar niet om het jeugdplan in een verdere fase te brengen, waardoor we van een goede jeugdopleiding misschien een uitstekende zou kunnen maken. Pogingen van de TC om bijeenkomsten te organiseren lopen op niets uit, omdat vele trainers domweg niet op komen dagen, ondanks schriftelijke en persoonlijke uitnodigingen”.
De heren-1 selectie bestaat uit Paul Blom,Harry Duikers, Erik de Mug, Robbert Slim, Nico Boots, Luchien Melchiot, Ronald Post, Tom van den Broek, Vasco Tilon, Stephen Tilon, Mark Jan prins, Frank Prins, Dennis Oudkerk Pool, Cor Balk, Herman Schuurman en David van Calsteren. Later in het seizoen is ook Bart den Boef weer van de partij. Coach is Roy Emanuels. In de eerste thuiswedstrijd van het seizoen wordt Azimma met 91-71 verslagen. Het team eindigt ergens in de middenmoot.
Bij de dames brengt het seizoen 1988-1989 de drie beste speelsters samen die Landsmeer tot op dat moment had voortgebracht: Sabine de Kok, Irene van Ginkel en Angelique Post. Met verder Karin Westdorp, Patricia van Eijk, Ingeborg van der Poel, Esther Slond, Astrid Lipplaa, Christel Schutz en Saskia Duikers staat er een uitstekend team. Coach is Rigo de Neijs. De dames eindigen ergens in de middenmoot van de promotiedivisie. Tonego uit Haaksbergen wordt dat jaar kampioen en promoveert naar de eredivisie.
Aan het einde van het seizoen wordt een nieuw fenomeen geïntroduceerd: de meimaand-basketballmaand, een idee van Willem van Eijk. De organisatie wordt groots opgezet. Een speciaal huis-aan-huis blad wordt gedrukt en verspreid. In de meimaand het zevende door Jaap Pelk georganiseerde veteranentoernooi, een toernooi voor de dames-1 en heren-1 en als hoogtepunt weer een dames-interlandwedstrijd, dit maal Nederland tegen China. Deze wedstrijd werd op 15 mei gespeeld.
(1989-1990)
Annemieke Voglezang en Harry Duikers zijn inmiddels ook weer uit het bestuur verdwenen, de laatste na kritische geluiden in de algemene ledenvergadering van juni 1989. Daar staat tegenover dat Henk van Ommeren en Willem van Eijk de gelederen van het bestuur zijn komen versterken. Hun contacten leiden er toe dat eindelijk het lang gewenste sponsorcontract tot stand komt. De firma’s Amstelhaag, Roheco en Van Eijk stellen voor een periode van drie jaar vanaf seizoen 1990-1991 jaarlijks 40.000 gulden beschikbaar.Driekwart van dit bedrag is bestemd voor de heren-1 en dames-1, 25 procent kan naar de vereniging gaan. In de praktijk levert het meer op, omdat de vereniging nu ook verlost is van de kosten van de dames-1 en heren-1. Met het bedrag moeten de heren-1 weer in de topsportliga geholpen worden, zo luidt de opdracht. Er wordt een stichting in het leven geroepen om het geld te beheren. De dames-1 en heren-1 vallen voortaan onder deze S ichting. Op 13 maart 1990 wordt hiertoe door een speciaal bijeengeroepen algemene ledenvergadering besloten. Henk van Ommeren (voorzitter) en Henk Wals (penningmeester) nemen plaats in het stichtingsbestuur, te samen met Frans Godschalk namens de firma’s Roheco en Amstelhaag. De herenkant van de vereniging gaat officieel “Roheco/Landslake Lions” heten, de dameskant “Amstelhaag/Landslake Lions”.
Maar aan het begin van het seizoen 1989-1990 is al dat geld nog niet beschikbaar. De heren-1 zijn in grote trekkenhetzelfde samengesteld als vorig jaar, zij het dat Hans Kabalt er bij is gekomen. De nieuwe coach is Victor Sibilo, die halverwege het seizoen, ondanks goede prestaties, wordt vervangen door Martin Feitsma. De spelersgroep wilde niet verder werken met Sibilo, zo meldt de pers. De heren eindigen ergens in de middenmoot
De dames-1 worden versterkt met Monique Ammerlaan, Michelle Bürer en Ilona van Hek. Later kwamen Ankie Emanuels en Charlotte Kuiper er ook nog bij. Irene van Ginkel moet helaas wegens medische problemen afhaken. Roy Emanuels coacht nu de dames. Men draait goed mee in de promotie-divisie en de dames eindigen op de vijfde plaats.
De meisjes-junioren spelen in het rayon en worden gecoacht door Johan Kaal. Zij draaien mee met de bovenste vier, alleen Akrides, Amiga Den Helder en in mindere mate Sportlive Canadians zijn concurrenten. Amiga wordt kampioen. De meisjes winnen de bekerstrijd na een gewonnen finale tegen Kroon ’75 uit Damwoude. In het team: Patricia van Eijk, Tanja van Eijk, Charlotte Kuyper, Ellen Scheermeyer, Berit van Veen, Jacqueline Vermeulen, Babette Wielenga, Barbara van Veen en Esther Slond. Grote successen worden dit seizoen geboekt aan de dames-kant: zowel het tweede, het derde en het vijfde worden kampioen. Ook de meisjes-mini’s en meisjes-kadetten behalen het kampioenschap. De laatstgenoemden worden tweede bij de kampioenschappen van Noord-Holland.
In de LOL-sport meerkamp, die wordt georganiseerd van 16-23 september 1989, behaalt Landslake een tweede plaats, na IJsclub Hard-gaat-ie. Treurig was dat vlak voor kerstmis de vereniging het bericht bereikte dat Henk Luxwolda was overleden. Luxwolda was vanaf het begin als adviseur, trainer en coach betrokken bij Landslake Lions.
Op 15 december vindt een basketballclinic voor de jongste leden plaats, die bezocht werd door 60 deelnemers. Onder leiding van Willem van Eijk wordt de tweede Meimaand-basketballmaand georganiseerd. Met een mini-toermooi (6 mei), veteranentoernooi (12 mei) een basketballclinic onder leiding van Edwin van der Hart (24 mei) en een toernooi voor de dames-1 en heren-1 (24 mei) is de maand weer goed gevuld. De klap op de vuurpijl vindt plaats op 27 mei, als het Nederlands jongens-juniorenteam het in de Landsmeerse sporthal opneemt tegen ere-divisionist Akrides. Het geheel wordt weer begeleid door een prachtig gedrukte krant.
Aan het eind van het seizoen neemt voorzitter Camillus ten Kate afscheid, na een zesjarige bestuursperiode en drie jaar als voorzitter. Hij constateert:
“Ik heb als bestuurslid de bloeitijd, de neergang en de wederopstanding van de vereniging meegemaakt. Over de bloeitijd behoeft verder niets gezegd te worden: we waren groot, we waren rijk en we waren machtig. En iedereen was natuurlijk elkaars vriend. Ik begon als voorzitter op het moment dat de vereniging in allerlei opzichten de absolute bodem had bereikt. Dat maakte die tijd, waarin het een komen en gaan van bestuurlijke ééndagsvliegen was, en waarin bloedvetes de toon zetten voor de verenigingsactiviteiten, een tamelijk vervelende. Besturen mag tenslotte ook wel eens gezellig zijn. Gelukkig is nu door een grote gezamenlijke inspanning, een door de gelukkige omstandigheid van het vinden van enkele uitstekende sponsoren, al weer een opwaartse lijn te bespeuren”.
Camillus verhuist naar een dorp in het midden van het land en verdwijnt voorgoed uit het gezicht. Het seizoen wordt op 9 juni traditioneel beëindigd met een feest in het ICL. Cees Hartman en Johan Kaal zorgden voor de muziek.
(1990-1991)
Nu Landslake door het vinden van een sponsor eindelijk uit de financiële problemen is, lijken de voorwaarden voor een nieuwe glorietijd aanwezig. Maar de praktijk is weerbarstig, zoals zal blijken. Gijs Voglezang, Annelies Kersemakers, Henk van Ommeren en Camillus ten Kate hebben het bestuur vaarwel gezegd. Gijs wordt als penningmeester opgevolgd door Peter Bieseman en Henk Wals is bereid gevonden om de voorzittershamer weer voor enkele jaren te hanteren. Verder bestaat het bestuur uit Willem van Eijk (vice-voorzitter), Hanny de Kok (technische zaken) en Hanneke Kunst (secretaris). Hanneke Kunst wordt al spoedig afgelost door Linda Derks. Henk van Ommeren is voorzitter van de technische commissie, waarin verder Hanny en Joop de Kok, Hans Hendriks en Diana de Jong zitting hebben.
Martin Feitsma is coach van de heren-1 en stelt gelijk orde op zaken. Bart den Boef en Dennis Oudkerk Pool worden uit het team verwijderd en Harry Duikers voor een maand geschorst. Als versterking van buitenaf wordt ex-international Herbert Camero aangetrokken. Verder haalt Feitsma jeugdspelers Randy Toussaint en Werner Palstra bij het team. De eerste vier wedstrijden van het seizoen worden gewonnen, maar dan gaat het minder.
Feitsma is ook coach van de dames-1. Deze eindigen dit seizoen net als vorig jaar op de 5de plaats in de promotie-divisie. De heren-4 worden dit seizoen kampioen. Johan Kaal is dit seizoen actief als jeugdcoördinator. Hij probeert het jeugdplan in de praktijk te brengen en bezoekt onder meer Landsmeerse scholen om trainingen te verzorgen en zodoende nieuwe leden te werven. Elles Goedhart wordt geselecteerd voor het Nederlands passarelle-team en Tanja van Eijk speelt een jaar in de Verenigde Staten.
Op 28 december ontvingen we bezoek van een Tsjechisch damesteam uit Praag. Hoewel het bezoek slechts kort te voren was aangekondigd, slaagde Joop de Kok er net op tijd in de 20 Tsjechen bij allerlei mensen onder te brengen. Er werd een toernooi gespeeld, waaraan naast Landslake en het Tsjechische team MSV en FAC deelnamen. De Landsmeerse gastvrijheid wordt echter zwaar op de proef gesteld:
“De dames-1 hadden het plan opgevat om hun gasten op een in Amsterdam te gebruiken diner te onthalen. De busreis naar Amsterdam werd aanvaard, alwaar een smakelijke Italiaanse maaltijd werd genuttigd. Het was met name een bebaarde Tsjechische begeleider die zich in het restaurant mateloos populair wist te maken door kwistig aan de bel te trekken en op kosten van de gastvrouwen Martini’s (‘shaken, not stirred’) uit te delen. (…) Bij Andreas van der Bout, waar de bebaarde Tsjech zijn domicilie had gekozen, werd de volgende morgen al vroeg een aanslag op de biervoorraad gedaan. Het beloofde een gezellige dag te worden!”
Toen de baardige Tsjech zich in een onderling partijtje met enkele Landslake-prominenten ook nog als een driepuntskoning ontpopte, was de maat vol. Zonder spijt werd de volgende dag afscheid genomen van de rokende Tsjechische bus.
De derde meimaand-basketballmaand brengt een heren-1 toernooi, de Noordhollandse kampioenschappen voor mini’s, een jeugdclinic, een kadettentoernooi en het traditionele veteranentoernooi. En uiteraard een begeleidende krant. Het clubfeest valt dit jaar op 15 juni en wordt gehouden in de kantine van de sporthal.
(1991-1992)
Het seizoen begint -for old times sake en op verzoek van Martin Feitsma- op 30 augustus met een trainingsweekend in Hellendoorn. De opkomst valt wat tegen: eigenlijk alleen de dames-1 en een twaalftal belangstellenden, onder wie het organisatiecomité. Eind augustus is een drukke periode, want dan wordt ook de LOL-sport meerkamp gehouden, waar Landslake op een gedeelde derde plaats eindigde. Het bestuur wordt uitgebreid met Ferdinand van Veen en Diana de Jong. Ferdinand heeft ledenwerving als speciaal aandachtsgebied.
Als nieuwe trainer van de heren-1 wordt -voor de derde maal- Bob Plantinga aangesteld. Vlak voor het begin van de eerste wedstrijd moet een zware teleurstelling verwerkt worden, als Herbert Camero besluit in te gaan op een lucratieve aanbieding van promotie-divisionist Werkendam. Het team bestaat verder uit Herman Schuurman, Hans Kabalt, Werner Palstra, Remco de Louer, Tonny Leemans en Harry Duikers. Aan dit gezelschap worden als nieuwe spelers toegevoegd: Goran Dimkovski, Roy van der Velde, Wim Nieuwenhuizen en Nico Schuthof. Gelukkig konden al gauw twee opvolgers voor Camero gevonden worden in de 2.10m lange Marlon Creebsburg en Camiel Mol. Een derde nieuwe speler diende zich aan in de persoon van oud-gediende Wim Huisman. Het team eindigde in de bovenste regionen, maar de begeerde promotie kon niet bereikt worden.
Martin Feitsma begon aan zijn tweede van een lange reeks seizoenen bij de dames-1. Sabine de Kok en Saskia Duikers stopten, beiden na indrukwekkende carrières. Ilona van Hek, Karin Westdorp, Patricia van Eijk, Michelle Bürer, Ankie Emanuelson, Esther Slond, Angelique Post, Ingeborg van der Poel, Charlotte Kuyper en de Amerikaanse Johnny Thomas vormden de selectie. Helaas kwam Johnny Thomas snel na het begin van het seizoen met een aantal financiële eisen waaraan de vereniging niet kon voldoen. Exit Thomas. De dames eindigden in de middenmoot.
In september, december en maart werden door Ferdinand van Veen weer jeugdclinics georganiseerd, waarbij onder meer de Amerikanen Tree Marionneaux, Lawrence McRey en Johnny Thomas de Landsmeerse jeugd een aantal basisvaardigheden aanleerden. Nynke Hendriks en Mara van Laren haalden de Nederlandse passarelle-selectie.
De meisjes-aspiranten werden onder leiding van coach Ria de Roos op 23 februari kampioen. Ook de jongens-mini’s (coach Cor Kenter), de meisjes-junioren (coach Goran Dimkovski) , jongens-aspiranten (coach Waldi Neyhorst) en dames-3 behaalden het kampioenschap. De dames-3 werden bovendien bekerkampioen.
Ter viering van het 20-jarig bestaan vond op 4 januari een mix-toernooi en een feest plaats. De vierde meimaand bracht maar liefst vier toernooien: voor de jeugd, de heren-1, de veteranen en een drie-tegen-drie pleintjes-basketballtoernooi, waaraan iedereen kon meedoen. Het pleintjes-basketballtoernooi op 24 mei werd gecombineerd met een sponsorloop. De meisjes-aspiranten spelen van 29-31 mei een “te gek” internationaal toernooi in Recklinghausen, Duitsland.
Het clubfeest werd voor het eerst sinds tijden weer eens in het clubgebouwtje van zeilvereniging “De Breek” gehouden, en wel op 13 juni.
(1992-1993)
Aanvankelijk ziet het er slecht uit, maar het wordt toch nog een aardig seizoen. Willem van Eijk, Linda Derks en Hanny de Kok, de laatste na een periode van 10 jaar, hebben het bestuur in mei 1992 verlaten. Het blijkt moeilijk om opvolgers te vinden. Henk Wals, eigenlijk ook van plan om af te treden, blijft uit nood nog een jaar aan, nu ad interim als secretaris. Ferdinand van Veen wordt, eveneens ad interim, voorzitter. Verder zitten Peter Bieseman en Diana de Jong nog in het bestuur. Het bestuur stelt zich tot taak de zaak draaiende te houden, maar waarschuwt met deze onderbezetting geen grootse daden te kunnen verrichten. Gelukkig zijn er nog een paar mensen actief, zoals in de technische commissie, bestaande uit Hans Hendriks (voorzitter), Diana de Jong, Hanny en Joop de Kok en Henk van Ommeren. Aart Bakker heeft de ondankbare taak van scheidsrechterscoördinator op zich genomen.
Met de sponsoring gaat het intussen niet goed. Al vanaf het begin zijn er moeilijkheden als het op betalen aankomt. Amstelhaag en Roheco moeten voortdurend worden aangemaand om aan hun verplichtingen te voldoen en als tijdens gesprekken beterschap beloofd wordt, blijken dit meestal praatjes voor de vaak. Amstelhaag is op zich een fatsoenlijk bedrijf, maar Roheco blijkt geleid te worden door een aantal lieden van twijfelachtig allooi. Uiteindelijk schakelt Landslake Lions een advocaat in, waarna blijkt dat Roheco een min of meer “lege”constructie is, waar weinig te halen valt. Uiteindelijk komt het tot een schikking, maar aan het begin van het seizoen 1992-1993 is de sponsorkoek op. Het gewenste resultaat, promotie van de heren-1, is niet gehaald. Wel is een gedeelte van het geld nuttig gebruikt voor het organiseren van clinics, ledenwerfacties en jeugdtrainingen, maar het resultaat daarvan is moeilijk meetbaar. In augustus 1992 zijn we dus min of meer terug bij af.
Hoewel: Angelique Post en Cees Hartman verklaren zich bereid om het clubblad te gaan verzorgen. Het Hol krijgt een face-lift, wordt dikker en er valt soms weer wat leuks in te lezen.
De dames-1 worden versterkt met Britta Burgert, Tiny Langeveld en Sandrine Lorentz. De junioren Elles Goedhart en Charlotte Kuijper krijgen regelmatig speeltijd. In de NNC van 26 november 1992 verklaart coach Martin Feitsma naar de eredivisie te willen met de dames.
“In een dorp als Landsmeer moet dat kunnen, basketballen in de eredivisie. Als het bij Lisse, Urk en IJmuiden kan, moet het bij ons ook mogelijk zijn. We hebben voldoende materiaal om uit de promotiedivisie te komen. Of we ook goed genoeg zijn om ons in de eredivisie te handhaven, daar heb ik mijn twijfels over.”
Feitsma’s ambitie wordt werkelijkheid: op 18 april 1993 worden de dames kampioen van de promotiedivisie na een met 68-62 gewonnen wedstrijd tegen Jolly Jumpers. Na 21 jaar bestaan heeft de vereniging een mijlpaal bereikt: een team aan de absolute top. Feitsma merkt na afloop tegen een journalist van de NNC op dat de teamgeest en de vriendschap in de ploeg de peilers zijn van het succes.
Dat was misschien net wat er aan ontbrak bij de heren-1. Bob Plantinga blijft coach. Dimkovski vertrekt weer, maar Robert Bout, Roy Emanuels, Thom Brand en Frank Soonius komen het team versterken. Verder spelen Hans Kabalt, Harry Duikers, Tonny Leemans, Wim Nieuwenhuizen en David van Calsteren. Landslake draait aanvankelijk mee met de bovenste vier, maar moet de hoop op promotie laten varen na de met 84-91 verloren thuiswedstrijd tegen FAC.
De meisjes-passarellen worden ook kampioen en bovendien na winst op Bestmate/Akrides (85-17) en Amiga (57-54) kampioen van Noord-Holland. De ploeg van Ria de Roos en Patricia van Eijk bevat inmiddels maar liefst vier speelsters uit de Nederlandse selectie: Leilani van Swieten, Jildis Pronk, Nynke Hendriks en Gaby Pastor.
Een opluchting is dat zich voor de algemene ledenvergadering van mei zich drie nieuwe bestuursleden melden: Frank Prins, Cees Hartman en Dolf van Muyden, zodat Peter Bieseman en Henk Wals nu ook met een gerust hart afscheid kunnen nemen. Verder slaagt Ferdinand van Veen er in een nieuwe sponsor te vinden, de firma Sneekhout. De heer Sneek verklaart zich bereid voorlopig de kosten van de dames-1 voor zijn rekening te nemen. Ineens ziet de toekomst er weer goed uit.
Dat alles wordt gevierd op zaterdag 29 mei door een “groots eindfestijn”, met behendigheidsspelen voor de mini’s, een mixtoernooi voor de rest, een driepuntswedstrijd en een feest. Op het feest werd ruim gebruik gemaakt van de mogelijkheid om te karaoken, hetgeen tot memorabele taferelen leidde.
(1993-1994)
Frank Prins wordt de nieuwe voorzitter, Cees Hartman secretaris en Dolf van Muyden penningmeester. Het bestuur wordt gecompleteerd door Diana de Jong en Ferdinand van Veen. Het nieuwe bestuur gaat enthousiast aan de slag, daarbij terzijde gestaan door de technische commissie onder leiding van Hans Hendriks en met natuurlijk de immer actieve en onmisbare Hanny de Kok. Henk Wals heeft inmiddels de ledenadministratie van haar overgenomen. Aart Bakker is nog steeds de scheidsrechterscoördinator. Lieke Post en Cees Hartman vormen de redactie. Gerard Handstede ontwerpt een nieuwe huisstijl, waarvan het logo ook prijkt op een nieuw verenigings T-shirt.
De dames-1 beginnen hun eerste seizoen in de eredivisie. Aanvulling kwam van Suzanne van Kooten, Saskia Koolhof en boomlange Yvonne de Haas. De laatste verdween overigens al weer snel. De dames blijken het niveau redelijk aan te kunnen. Bij de splitsing van de ere-divisie, die toentertijd nog halverwege het seizoen plaats vond, komt Sneekhout weliswaar in de onderste helft terecht, maar daarin handhaaft het team zich prima.
Angelique Post wordt gekozen tot All Star en mag meedoen met de jaarlijkse All Star-wedstrijd.
De meisjes-junioren van coach Jannemiek Kuijper doen het goed in hun eerste eredivisie-jaar en eindigen in de middenmoot.
De heren-1 loopt leeg en wordt traditioneel weer aangevuld met spelers van buiten: Luciën Leerdam, Frank Timmer, René van Bruggen en Henk van Vlierden. Dennis Oudkerk Pool en Robbert Slim keren terug. Harry Duikers, Tonny Leemans en Frank Prins waren gebleven. De nieuwe coach is Arie Gorissen. Aardig is dat ook het tweede wordt versterkt met een groepje nieuwe spelers, allemaal afkomstig van Racing Amsterdam: Martin Asses, André Mol, Peter Witte, Nico Postma en de ons al bekende Ruud Redeker. De heren-1 draait overigens een matig seizoen.
De dames-3 en dames-4 worden kampioen. De meisjes-kadetten worden ook kampioen en eindigen als tweede in het kampioenschap van Noord-Holland.
Het eindfeest vindt plaats in het ICL op 21 mei. Er is een mixtoernooi met een driepuntswedstrijd. Dat ook centers best driepunters kunnen schieten bewijst Lia Goedhart, door deze wedstrijd te winnen.
(1994-1995)
Ferdinand van Veen neemt afscheid van het bestuur. Slechts vier bestuursleden blijven over. Bestuurlijk gezien geen vetpot, want eigenlijk zijn er meer mensen nodig. De technische commissie bestaat uit Hanny de Kok, Diana de Jong, Lia Goedhart, Frank Prins en Hans Hendriks. Hans moet echter halverwege het seizoen stoppen wegens zijn drukke werkzaamheden. Hij wordt opgevolgd door Annemieke Voglezang.
De dames-1 beginnen aan hun tweede seizoen in de eredivisie. Britta Burgert en Saskia Koolhof hebben afscheid genomen. De nieuwe vrouwen heten Chantal Breyaen en Irene Flapper. Junior Jildis Pronk krijgt haar eerste speelminuten, wat haar tijdens het All Star-weekend in Groningen de titel Rookie van het jaar oplevert. Ook de junioren Elles Goedhart, Gaby Pastor en Maaike Söhne spelen regelmatig mee. In december wordt de eredivisie gesplitst in twee helften. Het team kwalificeert zich deze keer voor de bovenste helft, maar haalt uiteindelijk niet de Play Offs.
De meeste nieuwe heren-1 spelers van vorig jaar blijken opnieuw geen blijvertjes te zijn. Het valt bijna niet meer bij te houden. In elk geval dit jaar een Spanjaard (Antonio Mayas) en een Amerikaan (Jack Denarid) in het team. Arie Gorissen blijft aan als coach. Het aantal winstpartijen is gering en aan het eind van het seizoen is degradatie van de eerste naar de tweede rayonklasse een feit.
De meisjes-junioren, onder leiding van de nieuwe coach Ruud Verhulsdonck, draaien goed mee in de eredivisie, maar leiden enigszins onder het dubbelleven van de junioren-bankspeelsters bij de dames-1.
De meisjes-passarellen van coach Dorette Pronk worden kampioen. De jongens-junioren worden op enthousiaste wijze gecoacht door Jack Denarid. Zij worden tweede in de eerste klasse van het district Amsterdam en promoveren naar het rayon. Dennis Kruse, die aan het eind van het seizoen de vereniging zal verlaten, speelt in het Amsterdams kadettenteam. Gaby Pastor, Nienke Hendriks en Jildis Pronk worden geselecteerd voor het nationale meisjes-kadettenteam.
De meisjes- en jongens-junioren maken een trip naar Zweden en spelen daar een toernooi. Het was, aldus speler Giel van der Broek, “een te gekke week, er was een grote saamhorigheid, klasse.” Waaruit deze klasse bestond meldt ons Johnny Bollemeyer:
“Het leek wel of Steve en Marc de mooiste, knapste en leukste van de wereld waren, want we hebben de hele week alleen maar Zweedse vrouwen achter onze reet aan gehad. Nog een applaus voor Hakim met het mooiste meisje van Zweden.”
Ook organiseert de vereniging een oefeninterland voor het nationale damesteam tegen België en er komt tweemaal een Amerikaans collegeteam op bezoek. Vlak voor kerstmis trouwen de ooit veelbelovende Mark-Jan Prins en Sandra Schreuder. Het is een geinig stel, vindt iedereen. Het verenigingsgehalte van het feest in De Scheidingh is vanzelfsprekend hoog.
Het eindfeest vindt plaats op 3 juni in het ICL. Er is alweer een mixtoernooi, driepuntsschieten en een miniparcours.
(1996-1997)
Diana de Jong verlaat het bestuur. Een kwartet blijft over: Frank Prins, Cees Hartman, Ferdinand van Veen en Dolf van Muijden. Ter voorbereiding van het 25-jarig jubileum in januari 1997 wordt een jubileumcommissie in het leven geroepen, met daarin Jaap Pelk, Ruud Nassette, Henk Wals, Barbara van Veen, Ferdinand van Veen en Frank Prins. Cor Buijs is inmiddels voorzitter van de technische commissie geworden.
Het seizoen begint feestelijk met twee verenigingshuwelijken: op 13 september trouwt aanstaand vader Cees Hartman -dezelfde die aan het begin van dit verhaal als twaalfjarige over snorren en baarden sprekend is opgevoerd- met Angelique Drost. Een week later is het de beurt aan Anita Vermeulen en René Bakker, het jongetje dat twintig jaar geleden de meeste stickers van iedereen verkocht.
Harry Duikers biedt aan met een aantal kennissen een nieuwe heren-1 te vormen en het bestuur gaat hierop in. Men vraagt Bob Plantinga het team te gaan coachen. Deze stemt toe. Het is de vierde maal dat Plantinga het eerste herenteam van Landslake leidt. In de rayonklasse valt een plaats open en Landslake mag deze invullen. Een groot aantal nieuwe spelers meldt zich aan. Dit zadelt Plantinga met het luxe probleem van de ruime keuze op. Gaat de heren-1 eindelijk weer floreren? De grote toeloop van heren leidt er toe dat in november weer een derde herenteam wordt ingeschreven.
Martin Feitsma begint aan zijn zevende seizoen als coach van de dames. Tiny Langeveld heeft een stap terug gedaan en Alice Felter en Suzanne van Kooten spelen ergens anders. Daartegenover staat de komst van het jeugdige talent Marte Linthout en de centers Arnolda Jagersma en Viviën Berends. Chantal Breyaen is inmiddels hersteld van een langdurige knieblessure. Feitsma beschikt hierdoor over een vrij brede selectie, die het seizoen begint met een weekeinde in België. In het Hol verschijnt hiervan een verslag. Aardig is te merken dat er in de loop der jaren een zekere continuïteit is in het gedrag van voorzitters en de ongegeneerde berichtgeving daarover. Herinnert u zich nog voorzitter Van Soelen in 1977 bij de opening van sporthal De Weeren? Het is er niet beter op geworden:
“Chantal, Maaike en de voorzitter waren ontsnapt aan Martins zoekende ogen. Zij waren weer terug geglipt in de homobar. De Vlaamse sjowarma smaakte goed en wij namen de knoflooklucht mee naar de slaapzaal. Maar…waar waren Frank & Co? In de verte hoorden we al wat gelal. Dus ze waren in aantocht. Maaike en Chantal besloten om nog wat in bad te gaan liggen en Frank vond de kast wel een geschikt urinoir.”
De dames brengen het in de bekercompetitie tot de Final Four. Op vrijdagavond 8 november 1996 reizen team en supporters per bus af naar Tubbergen, waar gespeeld moet worden tegen Bavaria Lieshout. Tegen dit team, waarin de bekende zusjes Maas de hoofdrollen voor zich opeisen, wordt een zinderende halve finale gespeeld. Uit het wedstrijdverslag:
“Na de pauze gaat het vijf minuten gelijk op (44-43). Er volgt wat trash-talk tussen Post en Lia Maas waar Dennis Rodman een puntje aan kan zuigen en de sfeer wordt grimmiger. In de volgende tien minuten noteert Sneekhout zegge en schrijve vijf punten, tegen Lieshout zestien! Gevolg: vijf minuten op de klok en een comfortabele voorsprong voor Lieshout. Comfortabel? No way, José! Onder aanvoering van de jonge Jildis Pronk (wat een prachttalent), slaat Sneekhout onbarmhartig hard terug. Pronk schiet Lions in de laatste minuut met een driepunter zelfs weer op gelijke hoogte. De press van Sneekhout dwingt Carla Maas tot een verschrikkelijke loopfout, die scheidsrechter van Ek met de mantel der liefde bedekt. Onbegrijpelijk! Haar zuster krijgt even later de kans aan te leggen van de vrije worplijn en zet Lieshout op 64-63. Komt alles toch nog goed voor de Brabanders? ‘k Dacht het niet. Jitka v/d Bruggen is de naam. Schiet blij kijkend in de slotseconde de droom van Lieshout langs huis en tuin volledig in puin. In style, want dat doet ze met een driepunter. 64-66 voor Sneekhout. Einde wedstrijd.”
Helaas volgt na dit hoogtepunt de volgende dag een dieptepunt. Na in de eerste helft met 24-1 (!) achter gestaan te hebben, verliest Sneekhout met 70-58 van WSC Waalwijk. Dan duurt de busreis terug naar Landsmeer lang, ook voor de meegereisde sponsor Jan Sneek. Maar, zoals Angelique Post na de wedstrijd voor de camera van de Lokale Omroep Landsmeer opmerkt: een tweede plaats is toch ook wel mooi.
De dames behoren met het bereiken van de Final Four inmiddels wel tot de absolute top van Nederland. Een mooi besluit van dit verhaal over 25 jaar Landslake Lions. Nog mooier is misschien dat zich de laatste tijd vrij veel nieuwe jonge leden hebben aangemeld. Hierbij is een aantal kinderen van Landslake-leden van het eerste uur, die je daardoor ook weer regelmatig in de sporthal ziet verschijnen en soms zelfs een tweede actieve verenigingsloopbaan ziet beginnen. Zo is oud-bestuurslid Aart Herour coach van de jongens-mini’s en oprichter Ruud Nassette lid van de jubileumcommissie.
Laten we hopen dat zich onder deze kinderen de dames-1 en heren-1 van het seizoen 2006-2007 bevinden. En misschien dat de geschiedschrijver van 50 jaar Landslake Lions in 2022 hun daden kan loven.
(1995-1996)
Ferdinand van Veen keert na een jaar afwezigheid weer terug in het bestuur, nu als penningmeester, met ruggensteun van Gijs Voglezang de Jong als administrateur. Dolf van Muijden wordt ontheven van deze post en krijgt andere bestuurstaken. Tijdens de jaarvergadering van juni 1995 wijdde de kascommissie namelijk een kritisch rapport aan de boekhouding.
Anita Vermeulen volgt Aart Bakker op als scheidsrechterscoördinator en deelt met straffe hand boetes uit. De club gaat op nieuwe tenues over, te koop in het “Sportpaleis” in de Jan van Galenstraat te Amsterdam.
De dames-1 kunnen dit jaar niet over Chantal Breyaen beschikken, die een zware knieoperatie heeft ondergaan. Maar er komt aanvulling in de personen van Alice Felter en Jitka van der Bruggen, beide van Prisma College. Het team gaat goed van start, lijkt de Play Offs te gaan halen, maar krijgt op het laatste moment een terugval. Een ietwat teleurstellende vijfde plaats is het gevolg. Wel wordt Martin Feitsma in maart te Urk gekroond tot coach van het jaar. Angelique Post speelt weer in het All Star-team.
De heren-1 doen weer een stap terug, van het rayon naar de eerste klasse van het district. Het hele team is inmiddels leeg gelopen, dus de heren-2 van vorig jaar wordt gepromoveerd tot heren-1. Er is geen coach en de kern wordt gevormd door het vorig jaar overgekomen Racing Amsterdam-team, inmiddels gemiddeld 40 jaar oud, dus wonderen mogen niet verwacht worden. Die gebeuren ook niet en het team eindigt ergens in de onderste regionen. De jongens-aspiranten van coach Ruud Verhulsdonck behalen het kampioenschap.
Het sportieve hoogtepunt van het seizoen is de Final Four van de eredivisie meisjes-junioren. Landslake mag het organiseren en doet dit op uitstekende wijze, onder de bezielende leiding van de nimmer aflatende Jaap Pelk. Op 27 en 28 april ontmoeten vier teams elkaar: Sneekhout Lions, 3-Es Piranhas, BV Hoofddorp en Prisma College. Sneekhout wint van Hoofddorp (55-44) en speelt de finale tegen de Piranhas. Full Court Press schrijft:
“In de finale verraste Piranhas-coach Roos de Vries vriend en vijand met een zeer lang volgehouden zoneverdediging. Die werkte -zeker in de eerste helft- redelijk, ware het niet dat de meiden uit Amstelveen snel in foutenlast kwamen. Sneekhout Lions, op het veld geleid door pointguard Jildis Pronk, kwam snel op achterstand, maar bleef uiterst kalm volharden in een statisch aanvalsspelletje waarbij in feite alleen de centers scoorden. Vooral Maaike Söhne liet zich hier gelden en schuwde daarbij enig duw- en trekwerk niet. Zeker met dat laatste facet hadden de speelsters van Piranhas wat moeite en dat leidde er mede toe dat van een teamaanval bijkans geen sprake was.” Uiteindelijk wordt gewonnen met 54-49 en mogen de meisjes-junioren zich Nederlands kampioen noemen. De Piranhas hebben zich na afloop niet meer goed in de hand en speaker Joost van der Wal wordt bijna gemolesteerd door een schuimbekkende Amstelveense. De Sneekhout-meisjes werden gecoacht door Arie Gorissen en bestonden uit Irene Buijs, Tanneke Hendriks, Mara van Laaren, Maaike Söhne, Nynke Hendriks, Jildis Pronk, Selma Haverman, Elles Goedhart en Renske Gras.
Het eindfeest vindt plaats op 1 juni in de sporthal. De organisatie geschiedt door de dames-1, die daarmee aantonen een echt clubhart te bezitten. Vier kampioenen worden gehuldigd: de dames-3, de jongens-passarellen, de jongens-mini’s en de meisjes-junioren. Er zijn dit keer artiesten gecontracteerd, maar liefst drie: een zanger en twee zangeressen. Het wordt een gezellige avond met als hoogtepunt de vertolking van het door hemzelf geschreven lied Naakt voor het raam door Cees Hartman.