Zondagavond leed Landslake Lions D2 een pijnlijk verlies in de uitwedstrijd tegen Almonte Dames 1 Promotiedivisie. Gezien de stand in de competitie lag een win in de lijn der verwachtingen, maar het pakte desondanks anders uit. Toch kan met stelligheid gezegd worden dat van onderschatting geen sprake was. Het team was er zich heel goed van bewust dat de recente geschiedenis uitwijst dat in Eindhoven maar zelden wordt gewonnen door ons. Ook dit keer wisten we helaas niet met de twee punten huiswaarts te keren.
Op een niet zo vriendelijk tijdstip (zondag 18.30 uur) was de tip-off. Net zoals de laatste wedstrijden komen we maar lastig in ons spel. We laten ons een aantal keer -simpelweg door onoplettendheid- verrassen door een snelle transitie van Almonte en geven hiermee makkelijke scores weg. Daarnaast ontbrak het aanvallend voornamelijk aan daadkracht. De bal werd in een te laag tempo en zonder een duidelijke intentie vooral rondgespeeld, waardoor we weinig uitgespeelde kansen creëerden. En de schoten die we wél namen gingen voornamelijk naast de basket. Een valse start dus: 16-9 na Q1.
Het tweede kwart leek het erop dat we orde op zaken stelden. We pasten onze aanval én verdediging op een paar punten aan en dat leek effect te hebben. Twee rake driepunters van Geena Rowaan zetten ons op het goede spoor en in no-time bogen we de achterstand om en liepen zelfs uit naar een 10 punten voorsprong. We kregen in de buzzer nog een (achteraf op de video te zien) onterecht gegeven fout, waarna Almonte beide strafworpen verzilverde. Rust 28-36 (12-27).
Het derde kwart was van onze zijde allerminst overtuigend. In plaats van het spel van Q2 voort te zetten, verzandden we wederom in besluiteloosheid, te weinig doelgerichte acties en een matig schotpercentage. Toch konden we het verschil met rust consolideren en zelfs nog een puntje uitbreiden, zodat we het laatste kwart met een 41-50 (14-13) voorsprong konden aanvangen.
Een voor ons dramatisch laatste kwart brak aan. In het begin van het vierde kwart konden we de basket niet goed vinden en kregen we ook wat onbenullige calls tegen, waardoor Almonte wat van onze voorsprong kon afsnoepen. Toch leek het er in eerste instantie op dat we de wedstrijd nog altijd naar een positief einde konden uitspelen. Totdat -uit het niets- Almonte drie moeilijke driepunters op rij raak knalde en langszij kwam. De adrenalinekick die hiermee vrijkwam gaf de thuisploeg vleugels en verlamde ons team tegelijkertijd. Almonte liep zelfs uit naar een 7 punten voorsprong. Tot de laatste seconden van de wedstrijd bleef het echter wel spannend. We kwamen nog terug tot 2 punten, maar miste de laatste lay-up. Na de ‘stop-de-klok’ fout met luttele seconden op de klok benutte Almonte nog één vrije worp wat de eindstand bepaalde op 68-65 (27-15).
Dit was een wedstrijd waarbij een groot deel van het team haar basisniveau niet heeft gehaald. Deze wisselvalligheid hoort bij een jonge ploeg, maar als te veel dragende speelsters vooral aanvallend bij lange na niet hun normale bijdrage leveren, dan wordt het moeilijk winnen. Dit doet overigens niets af aan de prima presentatie van Almonte, die de juiste tactiek tegen ons heeft gevonden en op het juiste moment kon pieken.
Een schotpercentage van 30,1% is niet goed. Ook het toelaten van maar liefst 18 (!) makkelijke Almonte-punten vanuit de transitie duidt echt op een gebrek aan scherpte aan onze zijde.
Lies van Straaten kon zich als enige aan de malaise onttrekken en liet 21 punten aantekenen (waarvan 5 driepunters). Maud Huijbens kwam tot 12 punten (en 17 rebounds) en Pien Hartman scoorde 11 punten.
Sometimes you win, sometimes you learn.
Foto's: Jasmijn De Wit