Het seizoenseinde in de hoogste landelijke VU16 klasse nadert met rasse schreden en het is ongemeen spannend aan de top. Drie ploegen doen nog volop mee om de bovenste plek: Landslake Lions, Almonte (zij het VR) en Jolly Jumpers. De onderlinge wedstrijden tussen deze ploegen voelen daarom als een soort finale. Zeker bij gebrek aan een ‘echte’ Final Four finale of een NK bij de VU16, wat een signaal naar de bond is om dit het volgende seizoen toch anders te doen.
Dat deze wedstrijd écht leefde was ook duidelijk te merken aan de in grote getale meegereisde supporters uit Eindhoven, die met toeters en bellen bijdroegen aan een echte wedstrijdsfeer. Maar ook het thuispubliek was flink aanwezig en liet van zich horen. Mooi om te zien dat een jeugdwedstrijd zoveel meelevend publiek van beide partijen op de been kan brengen. Het spelen op het mooie ICL center court met alles erop en eraan -als voorwedstrijd van de dameseredivisiewedstrijd Loon Lions tegen CTO- maakte het affiche helemaal af.
Het eerste kwart ging overduidelijk naar Almonte. De Eindhovense ploeg startte fris en speelde met een hogere intensiteit dan wij op de vloer konden leggen. Verdedigend hadden wij het tactisch best redelijk voor elkaar en ging het aardig volgens game plan. Wat ons verdedigend vooral nekte was het bijzonder matig rebounden, waardoor Almonte teveel aanvallende rebounds kon pakken en meerdere kansen per aanval kreeg om te scoren. Daarnaast waren we aanvallend veel te slordig met balverlies en veel te weinig basketgericht. Halverwege het eerste kwart leidde Almonte met 9-13 en liep vervolgens uit tot 11-22 aan het eind van kwart 1. Gewoonweg te weinig intensiteit van onze zijde en een herhaling van de uitwedstrijd in Eindhoven (waar we kansloos verloren) leek aanstaande.
In de twee minuten rust spraken we af om gewoon stug vast te houden aan ons game plan, maar vooral scherper te zijn in de verdedigende rebound. Daarnaast veel aandacht besteed aan betere spacing en timing van onze aanval. In de eerste minuten wierp dat nog niet direct zijn vruchten af: in de 4e minuut had Almonte een voorsprong van 13 punten met de stand 15-28. Maar daarna nam Landslake Lions het initiatief geheel over. Aan de hand van Claire ging het aanvallende tempo flink omhoog, hetgeen Almonte in de problemen bracht. En stapje voor stapje kwamen we in het tweede kwart dan ook dichterbij. De prima spelende Quinty Kuijper maakte aanvallend voor ons het verschil in dit kwart met 10 punten. Ze koos haar schoten deze wedstrijd sowieso gedoseerd en tegen een schotpercentage van 61,5% en kon terug kijken op een uitstekende wedstrijd. De scores die Almonte nog kon maken dit kwart waren vrijwel allemaal scores uit tweede kansen, hetgeen wil zeggen dat we nog altijd het in de rebound toch nog niet helemaal goed op orde hadden. Met een kwartstand van 23-10, bogen we de 13 punten achterstand om naar een kleine voorsprong met de rust: 34-32.
Het derde kwart was aanvallend moeizaam voor beide partijen. Almonte had moeite met de goede verdediging die wij opwierpen en ook onze full court press die we van tijd tot tijd inzetten was effectief. Aan de andere kant hadden wij veel moeite om aanvallend dreigend te zijn. We vervielen weer in hetzelfde patroon van het eerste kwart. Te langzaam (soms apathisch) aanvallend spel, matige spacing en timing en te weinig speelsters die echt basketgericht speelden. Gevolg was dat we te vaak onder druk van de schotklok kwamen. Een kwartaalstand van 8-4 zegt genoeg. Stand na derde kwart 42-36.
Het vierde kwart was niet fraai, maar wel spannend. Scoren bleef voor zowel Almonte als Landslake een lastige opgave. Veel scores uit strafworpen. Beide partijen wilden niet verliezen en deden er verdedigend een schepje bovenop. In de laatste minuut bij een stand van 48-44 maakte Almonte een persoonlijk fout, de scheidsrechter floot (overigens volledig terecht) waarna wij 2 vrije worpen mochten nemen. De coach van Almonte protesteerde en kreeg een technische fout, wat in mijn ogen wel een onnodige beslissing was van de scheidsrechters. Gevolg was een extra strafworp en balbezit voor ons. Quinty Baars benutte beide reguliere strafworpen, alsook de extra strafworp als gevolg van de technische fout. Hierdoor werd het verschil 7 punten: 51-44 en de wedstrijd was gespeeld. In de resterend seconden van de wedstrijd scoorden beide partijen nog 2 punten en stond er een eindstand van 53-46 op het bord.
Een belangrijke overwinning voor ons in de strijd om het kampioenschap. De wedstrijdvideo bevestigde mijn primaire gevoel na de wedstrijd: ondanks dat de verschillen klein waren, wel een terechte overwinning voor ons. Op het eerste kwart na lieten we de rest van de wedstrijd net het betere van het spel zien. Volgende week treffen Almonte en Jolly Jumpers elkaar in Eindhoven en voor beide partijen is een winstpartij noodzakelijk om in de race te blijven voor het kampioenschap, dus ik verwacht daar ook een spannende en leuke wedstrijd. Maar ook wij hebben volgende week een lastige uitwedstrijd voor de boeg tegen Batouwe en moeten we scherp en geconcentreerd voor de dag komen voor een goed resultaat in Bemmel.
