De vooruitzichten waren zo mooi. De concurrenten speelden tegen elkaar en Landslake mocht het tegen het laag geklasseerde Leiden opnemen. Zeker na het goed gespeelde duel van vorige week tegen de Woodpeckers was er veel vetrouwen in deze laatse speelronde voor de final four. De twee punten moesten gepakt worden om door te gaan met de bovenste 3. In het eerste kwart leek er ook niet zoveel aan de hand. De aanvallen liepen redelijk en Leiden werd soms zelfs weg gespeeld. Een makkelijke uit overwinning leek dan ook binnen handbereik. Tijdens de volgende kwarten leek het op te zijn bij onze leeuwen. Onder de borden werden geen rebounds meer gepakt en makkelijke scores werden gemist. Passes kwamen niet meer aan en schoten vielen niet. De scheidsen werkten ook niet bepaald mee en namen soms de raarste beslissingen. Ondanks het harde werken van een aantal spelers lukte het niet om in de buurt van de Leidenaren te komen. Het zelfvertrouwen bij hen groeide en ze scoorden er lustig op los. Mede door het zwakke verdedigen van onze jongens leek de tegenstander over ons heen te lopen. In het laatste kwart dreigde het verschil op te lopen naar 20 punten. Een redelijke press en wat snelle breaks bracht ons nog terug naar 5 punten maar dat was ook het maximale wat bereikbaar was. Uiteindelijk werd het 69-60. De sfeer na de wedstrijd was bedrukt.

Terugkijkend op dit deel van de kompetitie is opvallend dat de uitwedstrijden amper winnend afgesloten zijn. Thuis en tegen de sterke ploegen wordt er goed en gepassioneerd gespeeld maar uit tegen de kleintjes gaat het vaak mis. Daar is nog een hoop werk te verzetten. Ook zijn we geplaagd door het blessure beest. Gemiddeld steeds 2a3 geblesseerden per wedstrijd is op een gegeven moment niet meer op te brengen. Al met al had er meer ingezeten echter is dit team dit seizoen begonnen met allemaal spelers die elkaar niet of nauwelijks kenden. Er volgen nog een aantal wedstrijden tegen de mindere ploegen waarin Landslake kan bewijzen dat ze wel degelijk ook die wedstrijden kunnen winnen, zowel thuis als uit.

Clemens Post